“Daar krijg je heel veel energie van, als je merkt dat je onderzoek bij mensen ook echt wat doet.”
Afgelopen 1 juni is Rachelle Meisters (AWDZ) in Maastricht gepromoveerd. Haar onderzoek ging over gezondheidsverschillen tussen mensen en over de rol die onder andere eenzaamheid hierin speelt. Ruim een maand na het verkrijgen van haar doctoraat, vertelt ze over haar ervaringen met haar promotietraject: de hoogte- en dieptepunten, de zenuwen voor haar verdediging en haar toekomstplannen. Ook geeft ze tips voor mensen die nog middenin hun promotietraject zitten. Eén ding staat voor Rachelle vast: “Ik zou het zeker weer hebben gedaan, misschien zelfs een paar jaar eerder.”
Hoogte- en dieptepunten
Een promotietraject gaat vaak niet zonder slag of stoot, dat geldt ook voor Rachelle: “Dieptepunten heb ik gelukkig niet gehad, wel moeilijkheden. In het begin vond ik het best lastig. Ik had een team met vijf anderen en het moeten omgaan met vijf meningen vond ik best moeilijk. En zeker om mijn eigen mening ook nog eens te volgen.” Maar gaandeweg ontdekt Rachelle dat ze steeds sterker in haar schoenen ging staan. Dat ze meer expertise kreeg, beter in de literatuur zat en ook haar steentje kon bijdragen. De artikelen die ze in haar traject publiceerde, noemt ze ‘kleine overwinningen’. Veel meer voldoening haalde ze uit presentaties over haar onderwerp, bijvoorbeeld bij de Provincie Limburg. Ook internationaal gooide haar werk hoge ogen en ze werd gevraagd om op een Brits congres te spreken. Het land waar eenzaamheid, met zelfs een ‘Minister of Loneliness’, veel hoger op de politieke agenda staat dan hier. “Dat geeft je ook wel een push als je wordt gevraagd [om te presenteren over je onderzoek]. Dat is toch een soort erkenning, dat je weet waar je het over hebt en dat je dus met een onderwerp bezig bent waar andere mensen ook iets mee kunnen doen.”
Interesse in Rachelles proefschrift genaamd ‘Unravelling socioeconomic and regional differences in health and healthcare expenditures in the Netherlands: the contribution of loneliness, income inadequacy and mastery’? Klik dan hier.
Hyperfocus tijdens verdediging
Afgelopen 1 juni werd Rachelles werk bekroond met een doctorstitel. Achteraf overheerst er vooral tevredenheid bij Rachelle over hoe haar verdediging verliep. Ze kwam in een “hyperfocus” terecht waarbij ze alleen nog oog had voor haar opponenten en de zaal volledig links liet liggen. Alleen de spanning kort voor de verdediging was bijna ondraaglijk: “Die laatste 24 uur vond ik wel echt pittig. Zelfs nog in de autorit van Landgraaf naar Maastricht, is een half uurtje rijden, daar zat ik naar allerlei notities te kijken. Dit blaadje, dat blaadje en wat als ze me dit of dat vragen? Zo was ik vroeger ook met examens, dat ik op het laatste moment nog dingen ging nalezen, maar eigenlijk wist ik het wel.”
Tips voor aanstaande doctors
Op basis van haar eigen ervaringen, geeft Rachelle een aantal tips aan mensen die nog middenin een promotietraject zitten. “[Een promotietraject] kan niet iedere dag een feestje zijn, [je kunt] niet iedere dag een succes vieren ook al lijkt dat soms wel zo als je naar collega´s kijkt. Iedereen deelt zijn succes. Maar je kunt geen één promotie traject met een ander vergelijken en alles komt gewoon ook op zijn eigen tijd.” Ook benadrukt ze dat je een onderwerp moet zoeken waar je echt enthousiast over bent, “waar je zelf ook helemaal achterstaat”. Dat geeft energie en houdt je aan de slag en dat is belangrijk omdat onderzoek naar eigen zeggen niet altijd vooruitgaat: “Je moet ook vaak terug, een soort rondje weer terug naar het begin, stapjes opnieuw doen.”
Toekomstplannen
Tijdens haar PhD ontdekt Rachelle hoe leuk ze het vindt om onderzoek te doen, om iets tot op de bodem uit te zoeken. En dat promoveren iets is wat ze “misschien zelfs een paar jaar eerder” had moeten doen. Haar promotietraject heeft een goede basis gelegd voor een toekomstige carrière in de wetenschap: “Wat ik zo prettig vond, bij een promotie traject krijg je gewoon alle kans om je statistiek eigen te maken, schrijven, presenteren, time management, [dat je] eigenlijk jezelf heel breed kunt ontwikkelen.” Maar naast uitvinden wat energie geeft, merkte Rachelle ook dat ze bijvoorbeeld onderwijs geven – een belangrijk deel van het werk aan een universiteit – minder leuk vindt. Hoe dan ook wil Rachelle graag in het onderzoek blijven werken. En dan het liefst zoals ze ook de afgelopen jaren gewend was, dichtbij de praktijk: “Ik zou zeker binnen de uni willen blijven als dat mogelijk is, maar dan wel altijd in samenwerking met partijen daarbuiten.”
Rachelle vervolgt haar onderzoek naar gezondheidsverschillen sinds 1 november 2022 bij vakgroep Sociale Geneeskunde aan de UM. Daar werkt ze als postdoc onderzoeker aan het INJUST project. In dit project richt ze zich op sociaaleconomische gezondheidsverschillen bij mensen met suikerziekte type 2.
