We zijn allen diepbedroefd door het overlijden van Emile Goblet op 24 februari 2021 op 24-jarige leeftijd.

Na een Bachelor in Internationale Studies in Leiden, ging Emile in 2019 Globalisation and Development Studies studeren (GDS) aan de Faculty of Arts and Social Sciences van de Universiteit Maastricht.

De docenten en studenten van GDS zijn geschokt en intens verdrietig door zijn plotselinge overlijden. We hebben Emile leren kennen als een scherpe denker, altijd bereid om ideeën te bediscussiëren en discussies aan te moedigen. Sommigen hebben hem leren kennen als een gepassioneerde kok. Velen van ons hebben met hem kunnen lachen.

De passie en toewijding die we in de les zagen waren maar een klein deel van wat hij wilde bereiken en doen in zijn leven. We leerden hem kennen als een erg betrokken student die duidelijk zijn passie en zijn zorg wilde delen met de wereld. Hij was gepassioneerd over ontwikkelingsproblematiek, in het bijzonder grassroots community engagement. Dit was niet alleen te zien in zijn studiekeuze, maar ook in de stage die hij liep in Udaipur, India. Hij was een heel betrokken wereldburger: hij werkte, studeerde, en leefde op veel verschillende plekken, en sprak maar liefst zes talen.

Voordat hij ging studeren, heeft Emile in een Shakespeareaanse theatergroep gewerkt. Daarom eindigen we dit in memoriam met een quote van Shakespeare:

For you, in my respect, are all the world.
Then how can it be said I am alone
When all the world is here to look on me?

De uitvaart was afgelopen zaterdag in besloten kring. Via de memori website kunt u uw condoleances kenbaar maken.

Voor #DiversityDayUM20 heeft rector magnificus Rianne Letschert een mooie videoboodschap opgenomen. Bekijk wat ze de studenten meegeeft.

Observant deed verslag van  ons evenement in een mooi artikel "Je thuis voelen is basis voor succes" en Match Maastricht's Nanette van Haaften schreef een blog (Engels) "Diversity Day: Finding A Sense of Belonging".

Rechtszaken over stemmen per post, hier en daar een oproep tot uitstel, een premier die geen campagne voert omdat de bestrijding van het coronavirus de hoogste prioriteit heeft… De Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen op 17 maart krijgen een atypische campagne. De fysieke beperkingen voor politici en media zijn fors. En inhoudelijk hangt er boven alle (andere) politieke agendapunten de coronacrisis.

De komende weken laten we wetenschappers en studenten aan het woord over de verkiezingen in tijden van corona en vergelijken deze met eerdere verkiezingen en met verkiezingen elders in de wereld. Uiteraard staan we ook stil bij politieke agenda’s voor het universitaire onderwijs. UM-alumni in de Haagse politiek vertellen over hun ambities en de ‘UM-bagage’ die ze daarbij inbrengen.

De Zwitserse Franziska Gassmann woont al dertig jaar in Nederland en mag in beide landen stemmen. Ze geniet van de Nederlandse politieke debatten, maar verwondert zich over onder meer de Participatiewet of de Nederlandse versie van referenda. “In Zwitserland zijn referenda bij wijze van spreken ons leven! En als je niet stemt, moet je niet klagen.

Onderzoek naar de onderkant van de samenleving

“Mijn onderzoek gaat over de onderkant van de samenleving. Armoede: wat betekent dat, hoe meet je dat, en met welk beleid verminder je het effectief? Daarbij richt ik me grotendeels op het buitenland: Oost-Europa, Azië en Afrika. Maar ik doe ook af en toe onderzoek in Nederland. Zo begeleidde ik een promovenda die bij de Sociale Dienst in Maastricht onderzoek deed naar de Participatiewet.” Deze in 2015 ingevoerde wet heeft als doel mensen met een arbeidsbeperking of bijstandsuitkering aan een baan te helpen. Uit de evaluatie van het Sociaal en Cultureel Planbureau bleek vorig jaar dat dat niet is gelukt.

Gassmann had vanaf het begin haar bedenkingen over de Participatiewet

“Nederland, wat doe je in vredesnaam, dacht ik bij de invoering. Er zitten zoveel veronderstellingen in die wet die heel paternalistisch zijn. ‘Wij weten wat de burger nodig heeft’ en ook: ‘Het is je eigen fout als je in de bijstand zit en wij gaan je zeggen wat je moet doen.’” Uit het onderzoek bleek in 2019 dat de verplichte participatie de kans op de arbeidsmarkt niet verbeterde voor de doelgroep, al vonden sommige mensen het fijn meer structuur te hebben via vrijwilligerswerk dat ze moesten doen.

Sociale zekerheid werkt, ook in arme landen

Meer in de kern van haar eigen onderzoek zit bijvoorbeeld ontwikkelingshulp aan arme landen. “Mijn grote frustratie is dat Nederlandse ontwikkelingssamenwerking altijd gaat over voedselveiligheid, water, gezondheidszorg en governance. Dat waar Nederland sterk in is en wat zeker belangrijk is. Maar sociale zekerheid, wat in Nederland bijvoorbeeld het pensioen- en uitkeringstelsel is, de AOW en meer, daar doet Nederland weinig mee, in tegenstelling tot veel andere landen. Terwijl er heel veel academisch bewijs is dat dat werkt in arme landen.”

Afgelopen februari werd Gassmann uitgenodigd om te praten met de Adviesraad Internationale Vraagstukken, die regering en parlement adviseert. “Ze oriënteren zich op ‘cash transfers’ als beleidsoptie in het buitenland, dus langzaam lijkt er een opening te komen. Maar na de verkiezingen heb je weer een nieuwe minister, dan moeten we kijken wat er gaat gebeuren.”

De spagaat tussen vierjaarlijkse verkiezingen en wetenschap

Ze deed onder meer onderzoek in Cambodja, naar de opbrengsten van het investeren in uitkeringen. “Op basis van het beleid dat we hebben gesimuleerd, zou je na twaalf jaar een soort break-even hebben, waarmee de opbrengsten de kosten overstijgen. Dat valt op zich mee, maar vanuit de politieke cirkel bekeken is het te lang.” Dat in politiek Den Haag iedere vier jaar een andere wind waait, of kan waaien, lijkt een beperkende factor voor het voeren van wetenschappelijk onderbouwd beleid. “Je zou willen dat politici ook voor lange termijn gaan, maar dat is niet de natuur van het beestje. Want met iedere vier jaar verkiezingen, moeten ze binnen die termijn laten zien wat ze hebben bereikt. Vanuit wetenschappelijk oogpunt zou een langere termijn misschien beter zijn. Maar tegelijkertijd vind ik het goed dat ik als burger om de vier jaar kan zeggen wat ik vind.”

Het is tijd voor een andere wind

Voor de huidige verkiezingen verwacht ze dat de VVD opnieuw als grootste partij uit de (stem)bus zal komen. “Terwijl we volgens mij wel behoefte hebben aan verandering. Een andere manier van leidinggeven dan die van Mark Rutte zou wel aardig zijn onderhand. Iets meer empathie.” Ze noemt de toeslagenaffaire, maar ook de participatiewet als voorbeelden van een harde politieke sfeer, die voor individuen heftige consequenties heeft gehad. “En dat wordt voor mijn gevoel iets te makkelijk weggewuifd.” Ze hoopt dat het volgende kabinet zich gaat buigen over het belastingstelsel. “Dat is aan herziening toe: om de zoveel jaar moet je dat opschonen en met een schone lei beginnen. Onze belastingdienst int aan de ene kant en geeft geld uit aan de andere kant; dat leidt volgens mij tot een belangenconflict.”