Onlangs verschenen in het Franse bestuursrechttijdschrift Revue Française de droit administratif (RFDA 2015, p. 429) en het Neue Zeitschrift für Verwaltungsrecht (NVwZ 2015, 860) in een gecöordineerde actie de eerste twee rubrieken in een nieuwe bijzondere reeks. Een rechter van de Duitse hoogste bestuursrechter, Ulrike Bick, het Bundesverwaltungsgericht in Leipzig, geeft Franstalig in het Franse tijdschrift een overzicht van de jurisprudentie van die bestuursrechter over de godsdienstvrijheid en de verhouding tussen de Staat en de verschillende culturen, terwijl een rechter van de Franse hoogste bestuursrechter, Jean Lessi van de Conseil d’Etat, Duitstalig in het Duitse tijdschrift een overzicht geeft van de Franse jurisprudentie over hetzelfde onderwerp.

Bent u ook zo bang voor teken? Bij ons thuis vindt een boswandeling alleen plaats na overvloedig besprenkelen met deet en het bedekken van liefst zoveel mogelijk lichaamsdelen. Dat dit soort voorzorgsmaatregelen niet geheel overbodig zijn realiseerde ik mij toen ik recent een uitspraak  las van een rechter in Connecticut. De 15-jarige Cara Munn, leerlinge van eliteschool Hotchkiss, werd tijdens een schoolreisje naar China (waarom ook niet?) gebeten door een teek. Zij en twee van haar klasgenoten hadden na de beklimming van een berg besloten om niet, zoals de anderen, met de kabelbaan naar beneden te gaan, maar langs een pad door het bos af te dalen. Door de beet loopt Cara een hersenontsteking op die haar berooft van haar spraakvermogen. Zo kan een onschuldige wandeling dramatische gevolgen hebben.

Veel is al gezegd en geschreven over het naar alle waarschijnlijkheid aanstaande tweede referendum in Nederland, het eerste onder de per juli 2015 inwerking getreden raadgevend referendum wet. Wat ook de motieven mogen zijn van de initiatiefnemers, hoe sympathiek of onwelkom ons die ook mogen zijn, het is een prestatie geweest om zo kort na de inwerkingtreding van die wet een referendum op de agenda te krijgen over een op zich klein onderwerp, te weten de goedkeuringswet van een associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne.

Op 15 september jl. publiceerde het Montesquieu Instituut haar 6^e policy paper, dit keer over het Europees Semester. De schrijvers gaan in op de rol van parlementen in dit semester en op de landen specifieke aanbevelingen aan de lidstaten, de jaarlijkse groeianalyse van de Commissie en de coördinatie van economisch beleid in nationale begrotingscycli. Aan het einde worden enkele aanbevelingen gedaan om diepgaandere parlementaire controle en zeggenschap te verzekeren.

Bij tijd en wijle duikt het weer op als argument: de rechter mag niet op de stoel van de wetgever (of: de politiek) gaan zitten. Ook in de discussies over de Urgenda zaak, waarin de rechtbank Den Haag de staat oplegde te komen tot een vergaande reductie van emissies, ging het daar in allerlei toonaarden over.

De Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft gesproken  ; de appellant die beroep had ingesteld tegen het oordeel van de Kiesraad dat er 427.000 geldige steunbetuigingen waren, en dus was voldaan aan de minimaal vereist 300.000, is in zijn beroep niet ontvankelijk verklaard. De reden was dat de appellant niet rechtstreeks in zijn belang getroffen was door het besluit van de Kiesraad. Om als belanghebbende in de zin van de Awb te kunnen worden aangemerkt, dient een natuurlijk persoon een voldoende objectief en actueel, eigen en persoonlijk belang te hebben dat hem in voldoende mate onderscheidt van anderen en dat rechtstreeks wordt geraakt door het besluit. En dat is volgens de Raad van State niet het geval.

Afgelopen dinsdag (27 oktober 2015) maakten NLFI (de beheerder van de staatsparticipaties in de financiële sector) en ABN AMRO Groep NV bekend om de volgende stap te nemen naar een beursgang en daarmee notering van ABN AMRO aan Euronext Amsterdam. 

In Nederland is er voor ministers en volksvertegenwoordigers maar een beperkte immuniteit; voor uitlatingen in het parlement tijdens vergaderingen (alsmede in parlementaire stukken) bestaat absolute immuniteit (art. 71 Grondwet). Voor door hen gepleegde delicten bestaat geen immuniteit, met dien verstande dat als een delict een ambtsmisdrijf is (art. 44 Strafrecht) dan is er geen immuniteit maar wel een speciale procedure (art. 119 Grondwet). Vervolging kan dan slechts plaatsvinden na daartoe strekkend besluit van ofwel de regering (koninklijk besluit), ofwel de Tweede Kamer. De vervolging vindt dan plaats door de Procureur-Generaal bij de Hoge Raad en voor de Hoge Raad, die alsdan rechtspreekt met tien raadsheren (art. 76 Wet Rechterlijke Organisatie).

Misbruik van vennootschappen is een maatschappelijk probleem dat reeds decennia lang speelt. Eén van de verschijningsvormen van dergelijk misbruik is faillissementsfraude. De maatschappelijke schade veroorzaakt door faillissementsfraude is aanzienlijk. Deze schade wordt namelijk geschat op 1,5 miljard euro per jaar. Met het oog hierop kondigde de minister eind 2012 het wetgevingsprogramma herijking faillissementsrecht aan. Eén van de pijlers van dit programma richt zich op fraudebestrijding. Daartoe zijn inmiddels drie wetsvoorstellen ingediend, waarmee wordt beoogd: (i) een civielrechtelijk bestuursverbod in te voeren, (ii) het strafrechtelijk faillissementsrecht te herzien en (iii) een fraudebestrijdende taak voor de curator in te voeren.

De Tweede Kamer stelt een speciale commissie in met bevoegdheden, ontleend aan de Wet op de parlementaire enquête, om te beoordelen of er strafvervolging zal gaan plaatsvinden van een of meer fractievoorzitters. Het onderzoek betreft leden van de Commissie voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten, in de wandeling meestal de Commissie Stiekem genoemd.