De lokroep uit het zuiden
Een week of vijf geleden vierden ze nog dat het eindelijk lente was in Maastricht. De dag erop zaten ze in een vliegtuig naar huis – en daar zitten ze nog steeds (thuis, niet in dat vliegtuig…). Eerstejaars UCM-studenten Giulia Petrilli uit Apulië (Italië) en Max Griera uit Catalonië (Spanje) vertellen over hun ervaringen met de coronacrisis in Zuid-Europa.
Hun timing was beetje ongelukkig. “Het is zo lang koud en grijs geweest, en nu de zon eindelijk schijnt, kan ik niet bij mijn vrienden in Maastricht zijn,” moppert Max Griera vanuit zijn geboorteplaats Sant Cugat, dat iets ten noorden van Barcelona ligt. Max en Giulia Petrilli, die momenteel bij haar ouders in Zuid-Italië verblijft, zijn slechts twee van de duizenden UM-studenten die in het buitenland in lockdown zitten. Je kunt ook zeggen dat ze thuis zitten – per slot van rekening komen ze er vandaan.
In één dag veranderde alles
“Het was gestoord – in één dag veranderde alles,” herinnert Max zich. “Ik zat wat te drinken met mijn vrienden en alles was prima. We hoorden over de lockdown, er kwamen berichten over grenzen die dicht gingen en we begonnen vluchten te zoeken.” Hij wist eerst niet precies wat hij zou doen. “Ik vind het echt heel fijn in Maastricht. Maar omdat al mijn vrienden naar huis gingen en het onderwijs online ging, besloot ik om een vlucht te boeken.” Op Brussels Airport drong de ernst van de situatie tot hem door, toen hij bij een geïmproviseerde controlepost werd tegengehouden en zijn temperatuur werd opgenomen door functionarissen met mondkapjes. “Het was bizar en een beetje eng…”
Ook Giulia had liever gewild dat het leven in Maastricht zijn gewone loop had genomen, maar haar ouders drongen aan en kochten een vliegticket voor haar. “De volgende dag vloog ik naar Bari. Er werden veel vluchten gecanceld, maar ik had geluk.” In de tussentijd reden haar ouders in vijf uur tijd van Rome naar het huis van haar grootmoeder in het noorden van Apulië. “We hebben daar een tuin en het is er niet zo dichtbevolkt. Ze waren net op tijd. De dag erna zouden ze te laat zijn geweest.” Giulia was blij dat ze thuis was, maar was ook voorzichtig. “We delen het huis met mijn oma, dus ik ben twee weken in zelf-isolatie gegaan.”
Het komt nu echt binnen
Niemand binnen haar familie is besmet, maar de vader van een vriend is opgenomen op de intensive care. “Ik ken deze man al mijn hele leven. Hoewel het nieuws al wekenlang erg grimmig is, wordt het anders wanneer iemand wordt geraakt die je goed kent.” Ze zegt dat de bevolking de zeer strenge maatregelen steunt, maar dat ze ook heeft gezien dat mensen zich vrijheden permitteren, zoals samen bidden tijdens Pasen of het synchroniseren van supermarktbezoek om op anderhalve meter afstand te kunnen kletsen.
Giulia geniet van het samenzijn met haar familie, de zon en het lekkere eten. Tegelijkertijd doen de foto’s van de verlaten straten in haar geboortestad Rome haar pijn. Ze blijft trots op haar stad en ook op de Italiaanse gezondheidszorg. “Ze doen geweldig werk onder heel moeilijke omstandigheden. Ze stralen het soort professionaliteit uit dat je doorgaans niet met Italië associeert.”
In Spanje mag je alleen naar buiten als je een vitaal beroep hebt, of om eten en medicijnen te kopen of de hond uit te laten. “De boete voor het schenden van de regels kan in theorie oplopen tot 30 duizend euro. De eerste keer dat ik de hond uitliet, hield de politie me twee keer staande. Er patrouilleren zelfs drones boven de straten van Sant Cugat.” Maar Max vindt de maatregelen wel proportioneel. “Ik heb astma en mijn moeder behoort ook tot de risicogroep, dus ik heb er begrip voor.”
Nog even de hond desinfecteren
Max gaat de meeste dagen nog steeds naar buiten om boodschappen te doen op de voedselmarkten, en om de hond uit te laten. Maar de situatie is verre van normaal. “Ik draag een mondkapje en handschoenen en als ik weer thuis ben desinfecteer ik de poten van de hond. Mijn zus wilde vrijwilligerswerk doen in het ziekenhuis, maar het risico dat ze ons zou besmetten was te groot.”
Allebei missen ze niet alleen Maastricht, de hechte UCM-gemeenschap en hun vrienden, maar ook de structuur in hun leven. “In het begin voelde het als vakantie,” zegt Max. “Ik was drie maanden niet thuis geweest, dus het was allemaal leuk en ontspannen: ik deed een drankje met mijn vrienden via een videoconferentie, sliep uit, keek een hoop Netflix…” Maar de studie dwong hen uiteindelijk tot een beter leefpatroon.
Max vindt online-onderwijs eigenlijk niet echt geweldig. “Ik hou van het groepsgevoel, het praten met mensen na afloop van de colleges en dat soort dingen – ik mis het echt!” Giulia was daarentegen positief verrast: “Het is beter dan ik dacht. De UM heeft er veel moeite in gestoken en de transitie ging vrij soepel.” Ze vindt ook dat structuur van essentieel belang is. “Ik probeer iedere dag op zo’n beetje dezelfde tijd op te staan en ik maak een planning.”
Dankbaar voor de kleine dingen
Giulia vindt het prettig dat ze de tijd heeft om dieper na te denken over de kennis die ze heeft opgedaan. Ze is in zelf-isolatie zelfs begonnen met Frans leren. Maar ze geniet ook van de kleine dingen in het leven en zoekt de juiste balans. “Ik ben op het punt aanbeland dat ik het ontzettend leuk vind om boodschappen te doen!”
Ze hopen allebei dat ze voor de zomer naar Maastricht kunnen terugkeren, maar zijn niet al te optimistisch over de kans dat dat ook echt zal gebeuren. Een ding staat vast: ze waarderen Maastricht nóg meer dan ze al deden. “Ik uit naar de roeitraining,” zegt Max, “en ik mis de bibliotheek erg.”
Giulia, tot slot: “Ik geniet erg van het wandelen naar de universiteit; dat zal alleen maar mooier zijn als de zon schijnt. En ik vind het ook heel fijn om op mezelf te wonen en mijn eigen beslissingen te nemen…” Ze hebben dus iets om naar uit te kijken. En waar ze ook naar uitkijken is het tegenovergestelde van social distancing – hoe dat er ook uit komt te zien. “Ja, mensen zien, heel veel mensen!”
Lees ook
-
Hoe een honoursprogramma knappe koppen voor de regio behoudt
KE@Work (Knowledge Engineering at Work) is een honoursprogramma van de bacheloropleiding Data Science and Artificial Intelligence. Het biedt ambitieuze studenten de kans om een complex probleem uit de praktijk op te lossen, terwijl ze aan het werk zijn bij bedrijven en organisaties in heel Limburg. Daarmee doen ze werkervaring op en bovendien zorgt KE@Work ervoor dat knappe koppen in de regio blijven.
-
Nikola Prianikov kwam uit Kiev naar Maastricht om Data Science en Artificial Intelligence te studeren. Hij vertelt hoe het Foundation Programme van de UM deuren opent voor internationaal talent, hoe hij genoot van zijn studietijd ondanks oorlog en rampspoed, en hoe een carrière in Nederland tot de mogelijkheden lijkt te gaan behoren.
-
Hoe repareer je een scheur in kalksteen, zoals mergel? Nou, vraag gewoon een paar bacteriën om het voor je te doen. Dit is in het kort het doel dat 11 studenten van de Universiteit Maastricht zichzelf stelden. Het lukte, ze eindigden in de top 10 van de beste undergraduate-projecten van de iGEM-competitie. Drie jaar op rij wonnen UM-teams zilver; het huidige team bracht goud mee naar huis.