Hun timing was beetje ongelukkig. “Het is zo lang koud en grijs geweest, en nu de zon eindelijk schijnt, kan ik niet bij mijn vrienden in Maastricht zijn,” moppert Max Griera vanuit zijn geboorteplaats Sant Cugat, dat iets ten noorden van Barcelona ligt. Max en Giulia Petrilli, die momenteel bij haar ouders in Zuid-Italië verblijft, zijn slechts twee van de duizenden UM-studenten die in het buitenland in lockdown zitten. Je kunt ook zeggen dat ze thuis zitten – per slot van rekening komen ze er vandaan.

In één dag veranderde alles

 “Het was gestoord – in één dag veranderde alles,” herinnert Max zich. “Ik zat wat te drinken met mijn vrienden en alles was prima. We hoorden over de lockdown, er kwamen berichten over grenzen die dicht gingen en we begonnen vluchten te zoeken.” Hij wist eerst niet precies wat hij zou doen. “Ik vind het echt heel fijn in Maastricht. Maar omdat al mijn vrienden naar huis gingen en het onderwijs online ging, besloot ik om een vlucht te boeken.” Op Brussels Airport drong de ernst van de situatie tot hem door, toen hij bij een geïmproviseerde controlepost werd tegengehouden en zijn temperatuur werd opgenomen door functionarissen met mondkapjes. “Het was bizar en een beetje eng…”

Ook Giulia had liever gewild dat het leven in Maastricht zijn gewone loop had genomen, maar haar ouders drongen aan en kochten een vliegticket voor haar. “De volgende dag vloog ik naar Bari. Er werden veel vluchten gecanceld, maar ik had geluk.” In de tussentijd reden haar ouders in vijf uur tijd van Rome naar het huis van haar grootmoeder in het noorden van Apulië. “We hebben daar een tuin en het is er niet zo dichtbevolkt. Ze waren net op tijd. De dag erna zouden ze te laat zijn geweest.” Giulia was blij dat ze thuis was, maar was ook voorzichtig. “We delen het huis met mijn oma, dus ik ben twee weken in zelf-isolatie gegaan.”

Het komt nu echt binnen

Niemand binnen haar familie is besmet, maar de vader van een vriend is opgenomen op de intensive care. “Ik ken deze man al mijn hele leven. Hoewel het nieuws al wekenlang erg grimmig is, wordt het anders wanneer iemand wordt geraakt die je goed kent.” Ze zegt dat de bevolking de zeer strenge maatregelen steunt, maar dat ze ook heeft gezien dat mensen zich vrijheden permitteren, zoals samen bidden tijdens Pasen of het synchroniseren van supermarktbezoek om op anderhalve meter afstand te kunnen kletsen.

Giulia geniet van het samenzijn met haar familie, de zon en het lekkere eten. Tegelijkertijd doen de foto’s van de verlaten straten in haar geboortestad Rome haar pijn. Ze blijft trots op haar stad en ook op de Italiaanse gezondheidszorg. “Ze doen geweldig werk onder heel moeilijke omstandigheden. Ze stralen het soort professionaliteit uit dat je doorgaans niet met Italië associeert.”

In Spanje mag je alleen naar buiten als je een vitaal beroep hebt, of om eten en medicijnen te kopen of de hond uit te laten. “De boete voor het schenden van de regels kan in theorie oplopen tot 30 duizend euro. De eerste keer dat ik de hond uitliet, hield de politie me twee keer staande. Er patrouilleren zelfs drones boven de straten van Sant Cugat.” Maar Max vindt de maatregelen wel proportioneel. “Ik heb astma en mijn moeder behoort ook tot de risicogroep, dus ik heb er begrip voor.”