Hoe een operatie eigenlijk onvermijdelijk werd

Mitch Valize werd 23 jaar geleden geboren in Heerlen met een onderontwikkeld linkerbeen. Met behulp van wat operaties en een prothese kon hij gewoon lopen en voetballen, wat hij fanatiek deed. Maar een paar jaar geleden, tijdens zijn studie Gezondheidswetenschappen in Maastricht, begon het meer en meer te wringen met zijn prothese. “Ik had nog een linkervoet die eigenlijk geen functie had, maar wel pijn veroorzaakte bij het dragen van mijn prothese. Wilde ik overstappen naar de nieuwe generatie protheses, dan moest die voet er eigenlijk af.”

Zomer van 2015: D-day

Hij herinnert zich nog hoe hij soms in de universiteitsbibliotheek zat te studeren en zijn prothese even losmaakte voor wat verlichting. De operatie was een kleine gok: er was 50% kans op succes en pas tijdens de revalidatie zou blijken of het geslaagd was. “Maar ik was zo klaar met de pijn dat ik het met vertrouwen tegemoet zag.” In de zomer van 2015 onderging hij de ingrijpende operatie. Nooit had hij kunnen bedenken welke wending zijn leven vanaf dat moment zou nemen.

Hoe zijn talent voor handbiken werd ontdekt

Handbiken was één van de sporten die tijdens de revalidatie voor het opbouwen van conditie gebruikt werd. Bij revalidatiecentrum Adelante in Hoensbroek reed hij zijn eerste rondjes op het terrein. Al snel bleek dat hij er talent voor had. In 2017, tijdens de jaarlijkse internationale wedstrijd tussen teams van grote revalidatiecentra viel hij op. Een twintig kilometer lange klim van 10% in Oostenrijk was precies zijn ‘cup of tea’. “De volgende ochtend had ik een appje van de bondscoach van de Koninklijke Nederlandse Wieler Unie”, straalt hij.

Hij trainde daarna regelmatig mee met de selectie para-cyclists, waaronder handbiken valt. En 4 augustus 2018 kwam hij samen met twee teamgenoten uit voor Nederland op het WK Para-cycling in het Italiaanse Maniago. “Ik was één van de twee knechten voor onze kopman, Tim de Vries, die eerste werd. Halverwege de rit zat mijn werk erop en kon ik achterin het peloton een beetje bijkomen. Twaalf kilometer voor de finish gaf onze coach me de ruimte om te gaan sprinten. De eindsprint ging vals plat omhoog, dus ik heb gewacht tot de laatste honderd meter en toen vol aangezet. Ik passeerde de Rus en de Fransman voor me en pakte brons. Ongelofelijk! Die medaille had ons team vooraf niet opgeschreven…”

De kick van handbiken voor Mitch

Handbiken wordt ook onder mensen zonder beperking steeds populairder en het feit dat het een paralympische sport is, maakt het voor Mitch ook speciaal. “Je armen zijn eigenlijk niet gebouwd op duurinspanning, dus je moet je spiermassa opbouwen. En als je dan op handkracht normale fietsers voorbij gaat in een beklimming, geeft dat een enorme kick.”

De verwondering blijft

Paralympische sporters die na hun sportieve carrière hun opvolgers trainen, dat zie je nog niet zoveel. “Terwijl ik straks heel veel ervaring heb opgedaan. Dat, in combinatie met de kennis uit mijn studie, wil ik graag voor dat doel gebruiken.” Maar eerst gaat hij alles uit het handbiken halen wat erin zit. En hij kan zich nog steeds verbazen over hoe zijn leven is veranderd sinds de operatie. “Ik had alleen maar gehoopt weer pijnvrij te kunnen sporten”, zegt hij nog steeds lichtelijk verwonderd.