Programmeren van vader op zoon

Jan begon 39 jaar geleden bij de Faculty of Health, Medicine and Life Sciences en maakte de digitalisering van het onderwijs mee. Hij programmeert en onderhoudt voornamelijk softwarepakketten voor het onderwijs. Jan: “ik heb bijvoorbeeld bijgedragen aan een webinterface waarbij studenten microscopische plaatjes online kunnen bekijken, omdat teveel microscopen stuk gingen door overmatig gebruik. Een ander interessant project was de hele workflow van stageplaatsen automatiseren om de werklast van de dienst Examenadministratie te verlichten.” 

Het zijn slechts enkele voorbeelden uit een enorm pakket aan op maat gemaakte software. Die diversiteit geeft Jan de energie om nog steeds elke dag fluitend naar het werk te komen, ook na 39 jaar. “Elke dag is een uitdaging en dat vind ik net leuk. Mijn werk wordt erg gewaardeerd door collega’s en mijn leidinggevende, dat zorgt voor een goede sfeer.” Het is in die sfeer dat Bram is ingestapt om de knepen van het vak te leren. “Met die sfeer komt trouwens ook een streepje muziek, elke vrijdag gaat de discobal op kantoor aan en kan je ons makkelijk vinden door de discomuziek te volgen” lacht Bram.

Bram werkt in hetzelfde kantoor als zijn vader. Deels om zich voor te bereiden op de functie van softwareontwikkelaar en deels in zijn huidige functie als medewerker studentenzaken. “Ik ben ook verantwoordelijk voor systemen zoals Canvas, de nieuwsbrieven en studenten-communicatie. De combinatie kan best hectisch worden, maar ik doe het enorm graag.” 

Bram krijgt alvast een levendig inzicht in zijn toekomst, omdat hij nauw samenwerkt met zijn vader en projecten stapsgewijs overneemt. “Die overdracht is ook nodig, Jan maakte veel maatwerk en als hij vertrekt, moet zijn kennis wel hier blijven.” 

Of er ooit nog een van Emmerik in het Onderwijsinstituut stapt is niet zeker. Jan: “Terwijl wij continue achter de laptop zitten, heb ik een dochter die vogel- en reptielverzorger en een echt buitenmens is, die zie ik geen IT’er worden. “Ik heb nog geen kinderen, maar wie weet zit ooit mijn kind langs mij, onder dezelfde discobal” droomt Bram.