“Als mijn vader ’s nachts ging werken wist hij niet of hij 5 of 50 pond zou verdienen, daarom werkte hij vaak zes of zeven dagen per week. Daar moest ik aan denken toen ik tijdens mijn promotieonderzoek lange dagen en nachten in het lab doorbracht. Dat gaf me kracht.” Politiek bewustzijn heeft Cengiz Akbulut van jongs af aan meegekregen. Dat heeft ook alles te maken met de familiegeschiedenis van zijn moeder, die Turks Cypriotisch is.  De Turks Cyprioten zijn een minderheid in Cyprus. Gebeurtenissen uit de geschiedenis, waaronder de genocide op Turkse Cyprioten met Kerst 1963 en de gevolgen daarvan, raakten zijn familie direct. “Familie en vrienden van mijn grootvader zijn toen vermoord en in een massagraf terecht gekomen. Dat is een deel van mijn geschiedenis, waarover je in geschiedenisboeken weinig terugvindt. Er zijn aan beide zijden veel slachtoffers gevallen maar de geschiedenis is subjectief. De officiële versie is niet de onze.”

Vormende jaren

Vlak voor de dekolonisatie in 1960 vertrok zijn grootvader, die als politieagent voor de Engelsen werkte, met vrouw en kinderen naar Engeland. Hij moest dit binnen twee dagen beslissen en heeft het land heimelijk onder escorte moeten verlaten. Zijn moeder groeide dus op in Engeland. “Nadat ze in de 70er jaren klaar was met haar studie Economics and Accountancy in Londen, besloot ze naar Istanbul te gaan om meer in contact te komen met haar roots. Cyprus was in die tijd geen optie want te gewelddadig. Daar heeft ze mijn vader leren kennen. Aanvankelijk zijn ze in Istanbul getrouwd en samen gaan wonen, maar toen er kinderen kwamen verhuisden ze naar Engeland. Ze wilden dat hun kinderen een Britse educatie zouden krijgen met de voordelen die daarbij komen.” Het leven in Engeland viel aanvankelijk niet mee. Zijn vaders diploma’s werden niet erkend en de taal was een probleem. “Uiteindelijk is hij taxichauffeur geworden en mijn moeder werkte bij een scheepvaartmaatschappij. Zij werkte overdag, mijn vader ’s nachts. Ik heb een fijne jeugd gehad, we hadden het niet breed, maar het lezen werd gestimuleerd met tweedehands boeken. Ik was als jongetje van vijf dol op atlassen. Zo vond ik op een gegeven moment het plaatsje Genk in België dat viel me op omdat het op mijn naam en die van mijn broer Cenk leek. Met een collega ga ik daar nu regelmatig naar het voetbal kijken.”