Aan de grote tafel in het restaurant van Croonenhoff is het een en al gezelligheid. Met kleine kwastjes en engelengeduld worden mini bloemenvaasjes beschilderd, maar tussendoor is iedereen vooral met elkaar in gesprek. Meneer Munnecom – “schilderen ligt me niet” – laat het werk over aan zijn buurvrouw Jenna. Hij komt vijf keer per week naar de dagopvang en is vooral aangeschoven om wat aanspraak te hebben. Dat lukt aardig met zijn buurvrouw Jenna, een Canadese studente die zich met plezier heeft aangemeld voor deelname aan de creamiddag. “Ik wil tijdens mijn tijd in Maastricht graag in contact komen met mensen uit de stad”, vertelt ze. “Nederlands spreek ik nog  nauwelijks, maar dat blijkt geen probleem te zijn. De mensen hier doen erg hun best om Engels te praten.” Ook meneer Munnecom kan zich redelijk in het Engels redden. “Zoals je ziet, zit ik in een rolstoel. Daardoor ben ik 100% afgekeurd. Om toch iets te doen te hebben nadat ik was afgekeurd, ben ik de havo gaan volgen. Daar heb ik Engels geleerd.” De 87-jarige is blij met het initiatief van Luna-tik. “Ik heb verder geen contact met jongeren. Door nu met hen aan tafel te zitten, hoor ik weer eens wat andere verhalen.”

Dat argument gaat ook op voor de studenten, zegt Kristel Zaal, penningmeester van Luna-tik. “De ouderen die we hier spreken hebben zo veel levenservaring, wij vinden het heerlijk als ze beginnen te vertellen.” De studenten zijn zich ervan bewust dat ze geen al te best imago hebben bij veel Maastrichtenaren. “Daarom is het fijn dat we ons nu van een andere kant kunnen laten zien. En des te leuker dat de ouderen zo positief reageren.”

Intussen wordt er nog steeds druk geschilderd en gekletst. Mevrouw Essers-Snackers heeft niet zo’n zin om te schilderen. Zelf heeft ze jarenlang handwerklessen gegeven in Den Bosch, nu woont ze sinds een paar weken in de Croonenhoff. “Ik kan hier wel gaan zitten janken, maar daar heeft niemand wat aan”, constateert ze. De studente naast haar – zelf Franstalig - heeft begrepen dat mevrouw Essers Frans spreekt. “Un petit peu”, antwoordt deze. Er volgt een gesprek in een mengelmoes van Frans en Nederlands, waarbij beiden elkaar prima lijken te begrijpen. “Mijn broer was getrouwd met een Française”, vertelt mevrouw Essers. De schoonzus is al 45 jaar geleden overleden, maar de kennis van het Frans is gebleven.

Voor de tweede creamiddag in Croonenhoff hadden zich, na een oproep in de nieuwsbrief van Luna-tik, in een mum van tijd negen studenten ingeschreven. Gesterkt door dit enthousiasme, wil de vereniging vaker een activiteit met ouderen organiseren, bijvoorbeeld één keer per twee maanden. Kristel: “Wij genieten net zo van het contact en de gezelligheid als de oudere deelnemers.”