Gevraagd naar de hoogtepunten noemt Lenaers eerst de mooie momenten, die waarop hij hulp kan geven aan individuele burgers met problemen op het gebied van sociale zekerheid of belastingen. Een hoogtepunt vindt hij zijn bijdrage aan de oprichting van de Europese Arbeidsautoriteit, die een eerlijke arbeidsmarkt tot stand wil brengen. Daarnaast was Lenaers nauw betrokken bij het moderniseren van bestaande en het opzetten van nieuwe grote Europese informatiesystemen, waarmee politie- en justitiesamenwerking aanzienlijk wordt verbeterd. "Ik ben heel trots dat ik hierin een hoofdrol heb mogen spelen."

Het zijn voorbeelden van de volgens hem aanzienlijke macht van het Europees Parlement. "Europarlementariërs hebben een enorme invloed op wetgeving, dat is ook het mooie van het vak. Die macht is veel directer en inhoudelijker in vergelijking met bijvoorbeeld de Tweede Kamer. Je kunt concrete wetten echt in een bepaalde richting duwen." Dat Europese besluitvorming altijd traag zou gaan bestrijdt hij. "Het Europese Corona Certificaat bijvoorbeeld kwam binnen enkele maanden tot stand. Als de politieke wil er is, kan het snel gaan. Vervelend is alleen dat de lidstaten pas iets doen als de nood echt aan de man is."

Van nood is zeker sprake als het om migratie en klimaatverandering gaat. Is Europa hiertegen wel opgewassen? Lenaers: "Ja, maar voor beide geldt dat zij dit niet alleen kan en de lidstaten moeten dit ook echt willen. Migratie moet mondiaal worden opgelost. Maar als je op het wereldtoneel een rol wilt spelen moet je in eigen huis de zaken op orde hebben en dat is nu niet het geval." Voor het klimaat geldt dit nog meer. "Het is daarom goed dat Europa hier een voortrekkersrol op zich neemt en een voorbeeldfunctie vervult. Als je zelf geen verantwoordelijkheid neemt, kun je anderen ook niet daarop aanspreken."

Maar even zo goed zijn zulke kwesties een potentiële splijtzwam. Europa is volgens Lenaers economisch en op handelsgebied een sterke macht, maar door de onderlinge verdeeldheid kwetsbaar. Dat buiten andere landen uit. "Het is de strategie van Poetin en nu weer van Loekasjenko van Wit-Rusland, een dictator die migratie inzet als hybride oorlogsvoering. Het vergt telkens een enorme bereidheid van de nationale regeringen om eenheid te vinden, maar ik snap dat deze ontwikkeling in een tempo moet gaan waarin iedereen mee kan gaan. Overrule je lidstaten dan raakt dit de houdbaarheid van de samenwerking op de langere termijn."