‘Echte’ wiskunde

Op de middelbare school ging het vak wiskunde voor Peeters ‘helemaal vanzelf’. Als was dat feitelijk geen echte wiskunde; dat kwam pas tijdens zijn studie aan de TU Delft. Wie denkt dat het vooral om rekenen gaat, heeft het mis. “Het is voor mij een soort puzzel. Het gaat om het zien van structuren en patronen: hoe dingen samenhangen met elkaar. Als een wiskundige een bewijs elegant vindt, is dat typisch niet een bewijs waarop hard is gerekend. Het gaat om het goede inzicht. Het is veel verbaler dan veel mensen denken.” Met gevoel voor understatement zegt hij: “Wiskunde is iets waar ik wel aardigheid in heb.”
Op de universiteit hoefde hij niet harder te werken dan op de middelbare school; wel anders. “Je werd in die tijd als student nog niet aan de hand genomen. Dus ik ging meestal naar de eerste twee colleges van een vak en als ik vond dat de docent niks toevoegde aan de stof, ging ik niet meer. In het laatste college checkte ik nog even hoe ver ze waren gekomen en dan haalde ik mijn tentamen.” Hij begon in Delft aan een PhD en toen zijn begeleider na een jaar vertrok naar de VU in Amsterdam, ging hij mee. Vanuit Amsterdam kwam hij in 1994 naar Maastricht, de geboortestad van zijn vader.

Wij bèta’s

Die toegevoegde waarde van een bèta wordt enerzijds zeer gewaardeerd in het Maastrichtse, merkt hij. De samenwerking met de medische faculteit wordt door collega’s in het land vaak met verbazing en ontzag bekeken. Maar Peeters ziet regelmatig miscommunicaties ontstaan tussen ‘alfa’s’ en ‘bèta’s’. “Als een collega van mij veel vragen stelt in een groepsdiscussie, wordt hij snel gezien als iemand die moeilijk doet en zeurt. Dat bedoelt hij niet zo. Hij wil alleen iets duidelijk hebben: het is zus of zo. Niet iets er tussenin; dat is onhandig, dat hebben wij bèta’s liever niet. We hebben een andere manier van werken. En soms ook wat andere sociale vaardigheden, al geldt dat niet voor iedereen.”

Aan de keukentafel

Zelf was hij als kind verlegen en liefst op de achtergrond. Zijn vader was docent geschiedenis en rector op een middelbare school, maar ook actief in de gemeenteraad en bij allerlei stichtingen en besturen. Mogelijk dat daarvan aan de keukentafel, of genetisch, iets op Ralf is overgebracht, want voor het behoud van DKE als zelfstandige vakgroep ging hij in 2004 het politieke UM-mijnenveld in. “Er was geen draagvlak binnen de groepen wiskunde en informatica voor het opgaan in de economische faculteit. Als je geen onderzoek doet op economisch gerelateerde onderwerpen, wat heb je daar dan te zoeken als wiskundige of informaticus? Ik snap dat het bestuur het als een oplossing zag, maar het was niet de beste keuze voor de opleiding en de onderzoeksgroepen. En uiteindelijk ook niet voor de universiteit, denk ik, met het oog op de huidige ontwikkelingen van een bètafaculteit.”