De opkomst van de moderne wetenschap en technologie heeft ons tot dit punt gebracht. De wetenschap moet ons echter ook helpen om vast te stellen wat er aan de hand is en om naar oplossingen te zoeken. Tsjalling gelooft niet dat dit onverenigbaar is met de zoektocht naar pure kennis, die volgens velen de belangrijkste taak van de universiteit is. Hij wijst erop dat veel academisch onderzoek altijd is gedreven door maatschappelijke, vaak economische, behoeften en waarden. Maar de universiteit is inderdaad meer dan het dienstmeisje van sociale en economische belangen. Tsjalling: "Ondanks het feit dat de economie invloed heeft op wat er aan universiteiten wordt onderzocht, heeft de universiteit ook een idealere kant en dat is dat de universiteit een plek is waar je de waarheid tegen de macht kunt uitspreken. Het is misschien een beetje ouderwets, maar ik heb het gevoel dat er een missie is voor een universiteit om precies dat te doen en te adviseren, zelfs als het advies niet wordt gevraagd, er niet voor wordt betaald of zelfs niet wordt gewenst."

-tekst gaat verder onder afbeelding-

De duurzame universiteit van de toekomst

Binnenkort start de Universiteit Maastricht met dialoogsessies over de vraag of en hoe de samenwerking met partners in de fossiele industrie moet worden voortgezet. Voor Tsjalling is een van de vragen waarover gedebatteerd moet worden: hoe ziet de duurzame universiteit van de toekomst eruit? "We hebben de missie om duurzaam te worden. Dus wat betekent dat inderdaad voor hoe we studenten aantrekken, hoe we internationaal samenwerken en wat onze voetafdruk is?" Hij vervolgt: "Universiteiten zijn afhankelijk van massa-educatie, veel internationale studenten, veel academische reizen, conferenties, enz. Dus wij als academici floreerden ook dankzij fossiele brandstof en de groei die fossiele brandstof de maatschappij heeft gebracht. Op dit moment moeten we ons afvragen: is het de voetafdruk waard?"

Vooruitgaan door een andere toekomst te visualiseren

Ondanks de publieke acties en het bewustzijn dat wordt gecreëerd, kijken mensen nog steeds de andere kant op. Hebben acties zoals die van Extinction Rebellion het effect dat u wilt dat ze hebben? Tsjalling: "Nou, simpelweg mensen vertellen hoe slecht de situatie is, werkt niet. En ze simpelweg vragen om zich een voorstelling te maken van de komende apocalyps werkt ook niet. Let wel, we hebben het niet eens meer over de toekomst. Op dit moment zijn de gevolgen niet meer op lange termijn. Ze manifesteren zich nu al, hier en nu. Maar zelfs dan hebben we nog moeite om onze vaste manier van leven te veranderen. Zoals mensen vroeger naar God keken om hen te redden, zo hebben mensen nu onrealistische verwachtingen van technologie."
Voor Tsjalling is het beantwoorden van de vraag "Wat zet ons aan tot actie?" van cruciaal belang. Hij gaat verder: "Onder welke omstandigheden werd het plotseling vanzelfsprekend dat slavernij verkeerd was? Een van de verklaringen is dat slavernij pas fout werd op het moment dat mensen zich een alternatief ervoor konden voorstellen. Dit is waarschijnlijk generaliseerbaar: mensen komen pas in actie om het heden te veranderen als ze voelen dat er een praktisch alternatief is."
Tsjalling concludeert dat het visualiseren van een alternatieve toekomst en het werken aan oplossingen de hoop genereert die we nodig hebben. "Wat me altijd opvalt is dat als ik naar, laten we zeggen, een conferentie in Delft ga over circulaire economie, de studenten van technische universiteiten vaak scherpzinnig op de hoogte zijn van wat er gebeurt. Maar dat is ook omdat ze werken aan oplossingen om de catastrofe te voorkomen. Ze kunnen zichzelf toestaan de opwarming van de aarde te erkennen, omdat ze zich een oplossing kunnen voorstellen. Maar als je geen oplossing kunt bedenken, is er geen bonus op het erkennen van het probleem. Praktische betrokkenheid veronderstelt dus enige hoop, maar het genereert ook hoop."

Door Sustainable UM 2030, Sandy Langenhuizen en Clarence Bluntz