Politiek is hier al veel over geschreven: met als teneur verbazing dat een onderwerp waar men het eigenlijk allemaal over eens is tot zoveel gedoe heeft kunnen leiden en dat de PvdA nu heeft moeten voelen hoe het is om een kleine fractie te zijn geworden.

Ongetwijfeld allemaal waar
Maar vanuit staatsrechtelijk perspectief is wat mij betreft de vraag waarom het demissionaire kabinet Rutte 2 niet, als men het daarover eens was geworden (en kennelijk leek het daarop met eveneens een salarisverhoging voor defensiepersoneel), dit in de begroting zou hebben kunnen opnemen. Inderdaad is het kabinet demissionair, maar dat ontneemt toch niet de plicht om het noodzakelijke te doen en als we met zijn allen vinden dat een salarisverhoging noodzakelijk is..? Als er ergens een zwakke dijk is zouden we een demissionair kabinet toch ook niet het recht ontzeggen geld vrij te maken voor herstel en ophoging?

En bovendien: uiteindelijk beslist toch de nieuwgekozen Tweede Kamer over de begroting (samen met de Eerste Kamer uiteraard). De Tweede Kamer kan eveneens amenderen en begrotingsposten verhogen, verlagen of toevoegen. Dus alle vrijheid voor de nieuwe constellatie in de Tweede Kamer om een de meerderheid onwelgevallig voorstel af te stemmen. En stel nu eens dat er tussen nu en de behandeling van de begroting in de Tweede Kamer een nieuw kabinet is? Wel dan kan zo'n nieuw kabinet toch ook onwelgevalligheden in de begrotingsvoorstellen doen aanpassen met nota's van wijzigingen? Kortom, waarom zo veel gedoe, anders dan dat de nieuwe coalitiepartners er geen zin in hadden dat de PvdA dit puntje had gestolen. Hadden ze maar iets meer op moeten schieten zou je kunnen zeggen.

En wat nu eens als deze formatie mislukt of toch nog het record van 1977 gaat breken? 

 Geschreven door Aalt Willem Heringa
 Gepubliceerd op Law Blogs Maastricht