‘‘Daar ging ik, begin 2000. Op naar Australië, op naar het onbekende, op naar de verre familie waarover mijn oma mij had verteld. Het werd een fantastisch jaar. Zo doorkruiste ik het halve land, werkte ik op de cattlefarm van mijn familie en werd ik houthakker. Ik leerde wat het is om onafhankelijk te zijn, om zelf te denken en te creëren. En ik ervoer een bijzondere pure rust, vergelijkbaar met wat we tegenwoordig mindfulness noemen. Ik werd verliefd. Op het land, maar ook op een vrouw, want tijdens de Olympische Spelen in Sydney ontmoette ik Milou. Sinds onze verhuizing terug naar Nederland zijn we nog vaak in Australië geweest. Het voelt daar als thuis, als één grote snoeptrommel vol kansen...’’

Als enige naar Maastricht

Kansen en avontuur, al sinds jonge leeftijd zoekt Willem ze graag op. Zo gaat hij tegen de ‘familietraditie’ in naar de Universiteit Maastricht. ‘‘Ik had het idee dat er in de jonge studentenstad Maastricht meer te ontdekken viel dan in bijvoorbeeld Utrecht of Groningen. Daarnaast voelde ik me sterk aangetrokken tot het vernieuwende Probleemgestuurd Onderwijs. Als studie koos ik voor bedrijfseconomie, aangezien ik vooral was geïnteresseerd in de menselijke kant van economie.’’

Er volgt een fijne studententijd, inclusief de nodige kaasplankjes en wijn in café In ’t Knijpke en gezellige nachten op de sociëteit van studentenverenging Tragos. Toch wordt er ook hard gewerkt. Zo is hij een jaar praeses (voorzitter, red.) in het bestuur van Tragos, neemt hij deel aan het Research Project Colombia en leert hij veel tijdens zijn studie. ‘‘In het bijzonder koester ik warme herinneringen aan de lessen van professoren Ad van Iterson en Mariëlle Heijltjes. En dankzij het vak bedrijfsethiek van professor Kimman ging ik me voor het eerst verdiepen in duurzaamheid.’’