Als buurtbewoner is Igo vanaf het begin betrokken bij de activiteiten en is hij ook een van de oprichters van de stichting SamenGroenerMaastricht. Igo: “Ik was aanwezig bij de Burgertop in 2015. Daarin werd gesproken over de leefbaarheid in de buitenwijken van Maastricht. Belangrijke uitkomst van die bijeenkomst was dat de mogelijkheden om elkaar te ontmoeten in dit deel van Maastricht erg gemist werden. Voor mijzelf iets waar ik me graag actief voor wilde inzetten. Zelf hechtte ik daarnaast veel belang aan meer groen in de wijk. Twee dingen die eigenlijk heel mooi samengaan.” Zo dacht ook filosofe Klasien Horstman erover. Vanuit haar onderzoek naar ‘de gezonde buurt’ voor de Universiteit Maastricht organiseerde zij die Burgertop destijds in Maastricht Noord-West, samen met de gemeente. Ook zij pikte de signalen op dat de sociale armoede, waar zo veel over gesproken wordt in buitenwijken van steden, een belangrijke oorzaak heeft in het weghalen van publieke ontmoetingsplekken. Om haar onderzoek verder uit te kunnen voeren, besloot ze dat ze zelf meer onderdeel wilde worden van de buurt. Op die manier wilde zij zich inzetten om meer ontmoetingsplekken te creëren in de wijk. 

Dat lijkt te zijn gelukt, door de inzet van de tuingroep ligt de tuin er inmiddels weer mooi bij. Toch is er nog genoeg werk te doen. “Zeker nu de winter net voorbij is.” Ine wijst naar de kruidentuin die net nieuw is aangelegd en de ijzeren constructie bij de entree van de tuin. “Die willen we zo snel mogelijk met planten laten begroeien zodat die mooi groen gehuld zal zijn.” 

Even later komt ook Henk op zijn scootmobiel de tuin binnengereden. Met zijn 92 jaar is hij de oudste vrijwilliger van de tuingroep. Na het overlijden van zijn vrouw vond Henk in de tuingroep een fijne plek om onder de mensen te komen, lekker buiten te zijn en nog iets bij te kunnen dragen in zijn wijk. Ondanks zijn hoge leeftijd is hij beslist niet minder actief en betrokken. Hij haalt zijn eigen kniematje en gereedschap tevoorschijn, klimt uit zijn scootmobiel en duikt met zijn handen het perkje in. Ondertussen maakt hij een praatje met vrijwilligers Bernadette en Toos die hun afvalprikker net hebben neergelegd en nu het onkruid in de verschillende perken te lijf gaan.

Geen groene vingers

“Ik ben anderhalf jaar geleden vanuit Veldwezelt in België naar hier verhuisd. Vanuit mijn appartement kijk ik uit op het park en de tuin. Ik bedacht me dat het leuk zou om een groepje samen te stellen om iets met het park en de tuin te doen,” vertelt Bernadette over haar start bij de tuingroep. “Ik ben met pensioen en was op zoek naar activiteiten om nieuwe mensen te leren kennen. Toen ik op een gegeven moment zag dat er mensen aan het werk waren, ben ik gaan kijken. Zo kwam ik erachter dat zo’n groep al bestond, dus ik heb me meteen aangemeld. Nu ik zelf geen tuin heb, vind ik het fijn dat ik hier toch nog in het groen bezig kan zijn.” Of je per se groene vingers moet hebben om aan te kunnen sluiten? “Nee hoor, helemaal niet!” Zo beaamt ook Toos. “Het is handig als je iets weet, maar anders zijn er genoeg anderen die je kunnen helpen. Ik heb in afgelopen jaren juist heel veel nieuws bijgeleerd.” Ook Toos wilde na haar pensioen graag iets in de natuur doen en ontdekte tijdens het wandelen in de coronaperiode pas deze tuin. “Je bent altijd geneigd om richting de stad te gaan, maar ik heb nu ontdekt dat er heel dichtbij, in mijn eigen wijk, ook heel veel leuks te doen is.” 

Een ochtend ‘SamenGroener’ wordt steevast afgesloten met koffie en lekkers aan een van de grote picknicktafels in de tuin. De tafels zijn redelijk recent door de gemeente geplaatst in de tuin. Een heel welkome aanvulling, vertelt Ine. “Sinds die tafels met banken er staan, zie je meteen dat dit mensen aantrekt om plaats te nemen. Het nodigt uit om aan te schuiven en een praatje te maken. Precies waarvoor deze plek bedoeld is. De poortjes naar de tuin zijn tenslotte altijd open voor iedereen.”