Verheys hele carrière staat in het teken van dementie. In die ruim 40 jaar is er enorm veel veranderd. “Tijdens mijn opleiding neurologie behoorden mensen met dementie en hun mantelzorgers bijna tot een verstoten groep mensen. Er was nog weinig bekend over dementie en dingen waren slecht geregeld. De ‘behandeling’ bestond uit thuis pappen en nathouden tot het niet meer ging en dan naar een verpleeghuis, als er plek was. In geval van crisis kwam je het ziekenhuis in, regelmatig met een smoes omdat dementie geen reden voor opname was en wachtte je daar op een plek in het verpleeghuis.  De medische staf had vaak een bijna vijandige houding naar die patiënt en zijn mantelzorgers omdat opname leidde tot 'verkeerde bedden' problemen: patiënten verbleven vaak meer dan een half jaar in het ziekenhuis. Ik had met ze te doen, dat heeft bij mij een zaadje geplant. Ik vond dat je zo niet met mensen om kon gaan. Er was weinig over dementie bekend, men wist eigenlijk niet goed wat er in die hersenen gebeurde en ze kregen niet de zorg en begrip die ze nodig hadden. En ook in het verpleeghuis van toen was er weinig oog voor welzijn, leven en wonen. Dit is gelukkig allemaal enorm verbeterd: de warme zorg, het begrip, de context. Er is nu veel meer oog voor wat iemand nodig heeft.”

De laatste zenuwarts van Nederland

Verhey studeerde geneeskunde in Amsterdam en koos daarna vanwege zijn belangstelling voor neurologie en psychiatrie voor een opleiding tot zenuwarts in Utrecht. “Eigenlijk een heel ouderwetse opleiding. Vroeger dacht men dat psychische problemen altijd met hersenaandoeningen te maken hadden. Ik was vooral geïnteresseerd in het snijvlak tussen neurologie en psychiatrie. In ziektes van de hersenen die ook de persoonlijkheid en het psychisch functioneren raken. Als een van de laatsten kon ik in 1982 nog aan deze opleiding beginnen. Inmiddels ben ik de laatste zenuwarts in Nederland.”