In zijn scriptie heeft hij onderzoek gedaan naar de juridische positie van onuitzetbare vreemdelingen in de tbs.

Een gedeelte van de groep tbs’ers in Nederland bestaat uit vreemdelingen. Vreemdelingen die een tbs opgelegd hebben gekregen verliezen ten gevolge van de opgelegde tbs vaak hun geldige verblijfstitel in Nederland. De wet bepaalt dat deze vreemdelingen niet in aanmerking komen voor verlof, tenzij dit naar het oordeel van de Minister noodzakelijk is ten behoeve van vertrek uit Nederland oftewel ten behoeve van repatriëring. Repatriëring is niet altijd, althans niet altijd, op korte termijn mogelijk. Deze ‘onuitzetbare’ vreemdelingen blijven dientengevolge in Nederland, doch komen niet in aanmerking voor verlof.

Aangezien de (verlengings)rechter een tbs-maatregel niet (voorwaardelijk) kan beëindigen zonder dat de veroordeelde eerst een verloftraject heeft doorlopen, heeft hij bij deze vreemdelingen praktisch gezien geen andere mogelijkheid dan de tbs-termijn iedere keer te verlengen totdat repatriëring wel mogelijk wordt. Deze onuitzetbare vreemdelingen worden om die reden op  de longstay-afdeling van een tbs-kliniek geplaatst , in afwachting van hun eventuele repatriëring. Dit kan (onterechte) levenslange opsluiting betekenen.

Christian heeft deze situatie getoetst aan de criteria van artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en is tot de conclusie gekomen dat er bij onuitzetbare vreemdelingen geen reëel uitzicht op vrijlating bestaat. Hierdoor strookt de tenuitvoerlegging van de tbs bij onuitzetbare vreemdelingen niet met de voorwaarden uit voornoemd artikel.