‘Een paar’ (of eigenlijk veel) mensen van goede wil in Libanon

Haar moederland belandt van de ene crisis in de andere. Nadat ze haar master aan de School of Health Professions Education (SHE) van de UM afrondde, keerde Zakia Dimassi terug naar de Libanese hoofdstad Beiroet. Ze is er universitair docent bij het Saint George Hospital University Medical Center. Dimassi hoopt dat zij met haar kennis kan bijdragen aan betere gezondheidszorg en onderwijs. “Ik wil de wereld laten zien dat er hier ook mensen van goede wil zijn – net als in de film A Few Good Men – die moeite hebben om rond te komen en proberen te voorkomen dat het land ten prooi valt aan corruptie.”

Betreurenswaardige gebeurtenissen zijn niets nieuws in Libanon, maar 2020 was wel een uitzonderlijk zwaar jaar. Het land raakte in een economische crisis, de waarde van het Libanese pond kelderde en in augustus was er in de haven van Beiroet een enorme explosie, waardoor honderden mensen stierven, duizenden gewond raakten en honderdduizenden dakloos werden. “Sommigen van ons hebben het beter dan anderen, maar we leven allemaal van dag tot dag,” zegt Dimassi. “We maken geen langetermijnplannen. De kosten voor levensonderhoud zijn verdrievoudigd en we vertrouwen op de persoonlijke steun van onze gemeenschap, familie en vrienden. Gelukkig is het sociaal weefsel in Libanon nog steeds sterk. Sommige mensen hebben naaste familie in het buitenland, die hun geld stuurt. Ikzelf overweeg ook om mijn carrière in het buitenland voort te zeten. Ik wil mijn ouders kunnen bijstaan. Ze worden ouder en hebben hun hele leven in Libanon gewoond. Het is voor hen zo goed als onmogelijk het land te verlaten.”

dimassi
Margot Krijnen (tekst), Zakia Dimassi (fotografie)

Zaad van verandering

De Libanese bevolking kwam in opstand tegen de regering vanwege haar bedroevende prestaties en de corruptie – maar het haalde niets uit. “We grepen naar het middel van maatschappelijk en politiek activisme en gingen de straat op om te demonstreren, maar in een door en door corrupt systeem kost het veel tijd om veranderingen teweeg te brengen. Mensen zijn wel anders tegen de dingen aan gaan kijken. Je merkt dat het zaad van verandering wortel begint te schieten. Maar echte verandering zal nog een paar generaties op zich laten wachten.” Na de ontploffing schoot de internationale gemeenschap te hulp. “We kregen zoveel donaties en zelfs menskracht aangeboden om ons te helpen herstellen van de tragedie. Maar niemand hier vertrouwt de overheid nog, zelfs de internationale gemeenschap niet. Men vertrouwt erop dat lokale of internationale ngo’s ervoor zorgen dat donaties op de juiste plek terechtkomen.” Dimassi roept ook op tot internationale steun aan wetenschappers die werken onder moeilijke omstandigheden en nauwelijks mogelijkheden hebben om te publiceren: “Houd ze betrokken! De academische staf zou een hand moeten uitsteken naar al die afgestudeerden die wonen op plekken waar weinig middelen zijn en de academische mogelijkheden schaars.”  

De UM: een verrijkende ervaring

Dimassi heeft er geen spijt van dat ze in Maastricht haar master heeft gedaan, integendeel. “Het was in vele opzichten de beste tijd van mijn leven. We kregen de mogelijkheid om docenten en medestudenten van over de hele wereld te leren kennen. SHE is bijzonder vanwege de manier waarop kennis wordt overgedragen, en door wie. Je kunt het beste programma ter wereld hebben, maar als de docenten de uitdaging niet aankunnen, bereik je nog niks. Onze docenten waren altijd nieuwsgierig naar onze feedback en hadden altijd een luisterend oor.” Dimassi zou de huidige studenten aan SHE graag dit advies meegeven: “Als je weer thuis bent, wees dan niet teleurgesteld als je de opgedane kennis niet onmiddellijk kunt toepassen. Ik weet dat je staat te popelen om van jouw land het beste land in de wereld te maken. Maar verandering gaat stapsgewijs. Hou rekening met de cultuur en pas je ideeën daaraan aan.”

dimassi

Goeroes in medisch onderwijs

Dimassi koos voor de UM op advies van een Amerikaanse hoogleraar aan de American University of Beirut. “Mijn medische loopbaan was op gang gekomen en ik was al afgestudeerd als kinderarts. Iedereen dacht dat ik clinicus zou worden. Maar ik raakte geïnteresseerd in medisch onderwijs.” Ze staat nog steeds in nauw contact met haar docenten en medestudenten uit Maastricht. “Je kunt altijd bij ze terecht en ze zijn altijd bereid om je onderzoeksprojecten te steunen. Bij conferenties blijken veel mensen de hoogleraren bij wie ik studeerde te kennen – ze zijn echte goeroes op het gebied van medisch onderwijs en hebben onderwijsmethoden ontwikkeld die iedereen kent. Als SHE-student heb je het voorrecht om te mogen studeren bij deze wetenschappers, die wereldwijd erkende bijdragen aan het vakgebied leveren.”

Overal burgers van goede wil

“Als het me lukt om in het buitenland carrière te maken, zou ik na een jaar of tien weer terug naar huis willen, om een bijdrage te leveren aan een constructieve verandering van het medisch onderwijs in het land en de regio. Ik roep de internationale gemeenschap op om Libanezen die in het buitenland hun geluk willen beproeven, met open armen te ontvangen. Velen van ons willen eigenlijk hier blijven en dit land naar een hoger plan tillen. We willen onze kennis investeren in het professionaliseren van verschillende beroepen en bouwen aan een betere toekomst voor nieuwe generaties, maar de omstandigheden zijn niet in ons voordeel. Dus ik hoop echt dat de internationale gemeenschap deze mensen van goede wil ziet staan – goede burgers die zich met hart en ziel voor hun land willen inzetten. Als ze hier niet kunnen blijven – wat ik betreur – kunnen ze misschien in een ander land goede burgers zijn.”

Lees ook

  • Na jaren van turbulentie, heeft het leven van alumna Lea Vink een vlucht genomen in Wenen. Ze kan er nieuwe stappen zetten in haar loopbaan op het kruispunt van luchtvaart en organisatiepsychologie. Ook op persoonlijk gebied lacht het geluk haar toe sinds haar transitie van man naar vrouw.

  • Frans Verhey, hoogleraar Ouderenpsychiatrie en Neuropsychiatrie is trots op wat er met het Alzheimer Centrum Limburg is bereikt en op het team dat werkt vanuit één visie: mensen met Alzheimer perspectief op kwaliteit van leven bieden. “Te vaak wordt Alzheimer gezien als een afschuwelijke, dodelijke...

  • Vanuit een kleine kamer in een quarantainehotel in Nieuw-Zeeland laat UM-alumna Moniek Mestrom haar licht schijnen over het belang van spoedeisende geneeskunde en haar ervaringen als scheepsdokter. Ze voelde zich nog nooit zo vrij als tijdens expedities naar Antarctica en Groenland.

Meer nieuws