Wat wilde je vroeger worden als kind?

Saskia: ‘‘Geen schrijver! Als kind was ik bang voor andere kinderen, omdat ze lief, maar ook genadeloos wreed kunnen zijn. Daarom werden dieren mijn veilige haven. Dierenarts worden was mijn droom. Wel schreef ik toen al in een dagboekje, en dat doe ik nog steeds. Sinds mijn tienerjaren lijd ik aan een angststoornis, paniekaanvallen, en ik heb in mijn dagboek altijd alles opgeschreven wat me meer inzicht gaf hierin.’’

‘‘Vanwege verwachtingen binnen mijn familie besloot ik toch om (bedrijfs-)economie te gaan studeren. Eigenlijk wilde ik naar Rotterdam, maar mijn psycholoog dacht dat de Universiteit Maastricht beter bij me paste. Achteraf ben ik blij dat hij me in die richting heeft bewogen; de vriendelijke, bourgondische cultuur van Maastricht paste goed bij me en ik had er door mijn angststoornis weliswaar geen zorgeloze tijd, maar wel een fijn studentenleven. Dat dank ik trouwens vooral ook aan Jean-Paul de Zoete, Marc van Well, Luc Labrouche, Branko Amory - mooie, oude Maastrichtse familienamen - en de rest van de crew van de Dikke Dragonder in de Platielstraat waar ik destijds boven woonde. Ze namen me als een jong kuiken onder hun vriendelijke, veilige vleugels.’’

Hoe ziet je loopbaan eruit?

‘‘Na mijn studie in Maastricht heb ik aan Tilburg University mijn diploma tot Register Accountant gehaald. Vervolgens kreeg ik financiële functies bij het APB en EY Corporate Finance. Ook polste men of ik interesse had om zitting te nemen in de denktank van ING. Een droombaan, maar ik zei ‘nee’; mijn man kreeg een functie in Monaco aangeboden en ik ben meegegaan. Niet als volgzame vrouw, maar omdat ik dacht dat weggaan goed voor me was. Mijn loopbaan begon me, vanwege mijn gevoelige karakter, boven het hoofd te groeien.’’

‘‘In Monaco besloot ik psychologie te gaan studeren om mezelf beter te begrijpen. Ook ging ik werken als financial controller voor een zeer vermogende familie. In eerste instantie genoot ik enorm van het langs de zijlijn meegenieten van de ‘rich and famous’. Maar ik merkte al snel dat deze oppervlakkige wereld me niet lag en mijn angsten juist stimuleerde. Waar was ik beland? Ik realiseerde me dat ik de schijn van succesvolle zakenvrouw niet langer kon ophouden en een burn-out had. Eigenlijk ben ik iemand die behoefte heeft aan rust, natuur en dieren; ik was te ver afgedwaald van mezelf.’’

Waar werk je momenteel?

‘‘Mijn burn-out dwong me om mezelf écht te leren kennen, inclusief al mijn weeffouten en rafelranden. Ik kwam terug bij mijn grote passie: dieren. Ik ben voor een hondenasiel in Italië gaan werken, en dat doe ik nog steeds een paar dagen in de week. Heerlijk, die arme sloebers knuffels geven en wandelingen met ze maken. Ook ben ik als een bezetene gaan lezen over wat verschillende ideologieën zeggen over het fenomeen angst: de biologie, filosofie, psychiatrie, Kabbalah, het Boeddhisme, et cetera.’’

‘‘Langzamerhand kwam ik tot de ontdekking dat angst niets is om je voor te schamen, want een angstig karakter brengt heel veel mooie eigenschappen met zich mee. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat mensen dan vaker risico’s goed kunnen inschatten, de ‘echtheid’ van anderen doorzien, empathisch en altruïstisch zijn, en een groot probleemoplossend vermogen hebben. Eigenschappen die voor jezelf mooi en handig zijn, maar die ook in ieder team op de werkvloer een nuttige functie kunnen hebben.’’

‘‘Ik heb die kennis gebundeld in mijn boek ‘De schoonheid van angst’. In het boek ben ik heel eerlijk over mijn levensverhaal: over hoe ik loog tegen mezelf en anderen door mezelf stoer voor te doen, maar hoe ik in realiteit soms flauwviel van angst en me daar enorm voor schaamde, situaties en mensen begon te vermijden, en mezelf zo steeds meer isoleerde. Ik vind het belangrijk om openheid te geven, in de hoop het taboe dat nog altijd op angst heerst, te doorbreken. Mijn boek is er voor iedereen die angstig is aangelegd, of die zijn kind, partner of medewerker beter wil begrijpen.’’

Hoe zie je jezelf over 10 jaar?

‘‘Omdat ik inmiddels een heel tevreden mens ben, wens ik niet zoveel anders voor mezelf. Ik ben gelukkig samen met mijn lieve man en drie honden in Zuid-Frankrijk en heb een aantal fantastische (jeugd-)vrienden. Mijn angststoornis heb ik geaccepteerd als waardevol onderdeel van mezelf. Hij zit echter niet langer achter het stuur, maar is mijn ‘copiloot’. En ik heb inmiddels voldoende gereedschap om een potentiële paniekaanval, die in tijden van grote stress altijd weer de kop kan opsteken, te kunnen pareren. Een volgend boek is in de maak; ik hoop dat ik er lezers weer mee kan helpen om wat vriendelijker te zijn naar zichzelf en anderen.’’

‘‘Tegen iedereen die angstig is, nu of in de toekomst, bijvoorbeeld door corona, wil ik graag zeggen: gebruik die angst om jezelf te leren kennen en probeer hem niet te elimineren, maar kijk hem in de ogen. Angst kan een geschenk zijn en je leven in positieve zin vormgeven. Zoals de befaamde filosoof Kierkegaard zei: ‘Het leren kennen van jezelf, staat gelijk aan het leren kennen van je angsten’.’’

Tekst: Milou Schreuders