Bij een universiteit die bekendstaat om haar kleinschalig onderwijs, kan het niet anders of  studenten van de School of Business and Economics (SBE) komen elkaar een keer tegen. Lisa en Alex, twee SBE-studenten uit Duitsland, liepen elkaar echter wél bijna mis, ware het niet dat zijn oog toevallig viel op een advertentie voor een open dag in de schoolkrant en zij een ‘goed gevoel’ overhield na een last-minute bezoek aan de opleiding. Hun paden kruisten uiteindelijk en – spoiler alert – de twee zijn tegenwoordig getrouwd en professor in management accounting en financial services.
“Mijn neef kende Alex”, zegt Lisa. “Maar ook al dacht hij dat Alex goed bij mij zou passen, tot een introductie kwam het maar niet. Wel deelden we een aantal vrienden, maar op de een of andere manier hebben we elkaar tijdens de bacheloropleiding nooit ontmoet.”
“We hebben volgens mij wel samen een cursus gehad, dus ik wist in ieder geval hoe je eruitzag”, onderbreekt Alex.
“Maar pas tijdens mijn afstuderen hebben we elkaar voor het eerst echt ontmoet”, vervolgt Lisa.
“Toen ik je feliciteerde”, lacht Alex.
“Onze eerste echte ontmoeting was dus op een vrijdag ergens in september 2001”, mijmert Lisa. “Zou het dan niet grappig zijn als onze oratie op precies dezelfde datum zou zijn, maar dan 17 jaar later?” Ze blikt op de kalender en schudt haar hoofd.
“Het was precies op 14 september 2001. Dat geloof je toch niet?”
Alex glimlacht weer.

De grens over

Zijn vader overleed voordat Alex werd geboren. Hij groeide op bij zijn moeder in een dorp vlakbij Keulen samen met zijn broer. Zij kwam uit een gezin met vier dochters. “Het was echt een ‘vrouwenfamilie’, tot op zekere hoogte heeft mij dat absoluut beïnvloed.” Gedreven om “het net wat anders te doen” en de overtuiging “dat je met een business opleiding altijd wel iets kunt of op zijn minst een goede baan vindt, plus een goed gesprek met een SBE-onderzoeker tijdens de open dag van de opleiding, overtuigden Alex om naar Nederland te verhuizen.

Lisa’s “luide en levendige” vijfkoppige gezin was al vijf keer verhuisd voordat Lisa goed en wel tien jaar oud was. Uiteindelijk streken ze neer in Niederrhein, vlakbij de grens met Nederland. “Mijn vader heeft bedrijfseconomie gestudeerd en toen ik jong was heb ik werkervaring opgedaan in zijn bedrijf. Ik wilde in het Engels studeren en iets totaal anders doen. Ik weet nog goed dat ik het SBE-gebouw erg mooi vond. Soms zijn het de kleine dingen – irrationeel of niet – die je keuzes bepalen.”

Vind eerst maar eens een accountant

Toen Lisa en Alex bij SBE bleven om te promoveren, hielp een introductiecursus voor promovendi Cupido een handje. “Het was allesbehalve een romantische setting”, geeft Alex toe. “Verschillende capgroepen verzorgden de onderwijsblokken. De opdracht van de Accounting-capgroep noopte ons tot werken in kleine groepen. Ik vond de opdracht  niet ingewikkeld maar Lisa, die totaal niets met accounting had, dacht overduidelijk: ‘als we die gast van accounting in onze groep krijgen, moet het lukken’. En zo is het allemaal begonnen.”
Lisa sputtert lachend tegen. “Jouw versie klopt min of meer, maar ik heb natuurlijk wel al mijn charmes in de strijd gegooid. Trouwens, ik heb wel degelijk aan de opdracht bijgedragen, toch?”
“Je hebt in elk geval de koffie geregeld”, lacht Alex genegen.
“Het is de gezamenlijke inspanning die telt.”

Roze wolken en nieuwe carrières

In 2006 rondden ze beiden hun promotieonderzoek af, en in 2007 trouwden ze zowel voor de wet als voor de kerk én werden universitair docent aan de School of Business and Economics.
“Nu is het voor een universiteit minder gebruikelijk om eigen promovendi in dienst te nemen. Volgens mij was ik de een na laatste in mijn capgroep”, zegt Lisa. “Wij hebben het geluk gehad dat er plek was en we de kans kregen om ons hier verder te ontwikkelen.”  
Maar hun onderzoek leidde hen ook een tijd naar het buitenland zonder elkaar. Lisa maakte als promovendus een uitstap naar de University of Arizona en Alex werkte enige tijd als onderzoeker aan Michigan State University.
Lisa: “Dat was niet makkelijk, maar we besloten dat als we geen vier maanden zonder elkaar zouden kunnen, onze relatie misschien niet sterk genoeg was. We wisten dat we dit aankonden.”

Tijdens zijn periode in de Verenigde Staten en hun sabbatical in 2012 in Australië, leerde Alex de Europese onderwijsinstituten veel meer te waarderen. “Het is zeker inspirerend om in de Verenigde Staten te zijn, waar academici het spel van publiceren net wat beter in de vingers hebben. Maar ik zag vooral ook de waarde van wat we hier in Europa hebben.”
Lisa vult aan: “We beseften hoeveel we van Maastricht en Nederland houden. Je hoort wel eens dat Nederlanders erg direct zijn, maar ik waardeer hun eerlijkheid en de scherpte waarmee ze door de hiërarchie en de bla-bla-bla snijden. Je hebt snel door wat je kunt verwachten: goede constructieve discussies en kritische denkers.”

Teaminspanningen en dezelfde titel

Ondanks dat beide professoren Brüggen deel uitmaken van de SBE-onderzoeksgroep, Human Decisions and Policy Design, hebben ze, na één nog minder dan vruchteloze poging, geen behoefte om samen papers te schrijven. Lisa herinnert zich: “We hadden al snel in de gaten dat dat niet werkte. We besloten werk en privé zoveel mogelijk gescheiden te houden.” Betekent dat ook dat er tijdens het ontbijt nu nooit meer sprake is van competitie?
“Nee”, zegt Alex resoluut. “Onze werkgebieden zijn te verschillend om een-op-een met elkaar te kunnen vergelijken. En ja, we zijn beiden gefocust op onze carrières, maar soms is Lisa het meer en ik minder, en soms andersom.”
Lisa vervolgt: “We zijn allebei niet jaloers. Alex kreeg eerder dan ik een aanstelling als hoogleraar en dat vond ik oprecht fijn voor hem én voor ons omdat het meer zekerheid gaf. Had men besloten dat ik niet goed genoeg was voor een leerstoel dan zou dat zeker een teleurstelling zijn geweest, maar niet omdat Alex er wel een kreeg en ik niet.”

Maar zo ging het gelukkig niet, dus sinds november 2017 kunnen Lisa en Alex een tafel reserveren op naam van professor Brüggen en professor Brüggen.
“Gek genoeg hebben we dat nog niet gedaan. In Nederland maakt zo’n titel veel minder uit dan in Duitsland”, merkt Lisa op.
Is het voor Duitsers dan misschien net wat belangijker om professor te worden? 
“Dat zou zomaar kunnen”, lacht ze. “Al gaat het niet zozeer om de titel, maar om de voordelen die je dan geniet. Je bent bijvoorbeeld niet langer afhankelijk van een andere professor. Het is makkelijker om je eigen onderzoek te regelen en die mensen te selecteren waarmee je wilt samenwerken.”
“Eigenlijk gebruiken we onze titels nooit op die manier”, zegt Alex. “Behalve als we een vlucht boeken met Lufthansa, omdat dat de enige luchtvaartmaatschappij is die vraagt of je Herr of Frau professor bent. Het is wel zo dat je buiten de academische wereld je als universitair docent of hoofddocent anders bekeken wordt. Dan gaat men er al snel vanuit dat je vooral administratief werk uitvoert voor Herr professor.”
“Binnen de academische wereld daarentegen”, vult Lisa aan, “word je veel minder beoordeeld op je titel en veel meer op wat je werkelijk doet.”