Nieuwsgierigheid, geduld en zelfcompassie

Terug naar de academische wereld

Voor mij persoonlijk geldt dat ik nooit echt een groot plan had voor mijn carrière. Sterker nog, op elk punt van mijn universitaire studie heb ik iedereen verteld dat ik na mijn diploma absoluut het bedrijfsleven in zou gaan. In die lijn nam ik na mijn bachelor een pauze van de universiteit en richtte ik me op het verkennen van hoe het leven in de (studenten)politiek, (computerwetenschaps)onderzoek en een groot (schoonheids)bedrijf eruit zou zien. Steeds weer keerde ik terug naar de academische wereld, maar ik nam de tijd om mijn interesses te verkennen. Geduld is één van de belangrijkste eigenschappen is om een ​​academische carrière na te streven, geloof ik.

Een andere drijfveer is nieuwsgierigheid. Die heeft een groot deel van mijn werk tot nu toe geleid. Zo ben ik uiteindelijk terechtgekomen bij het Law & Tech Lab, hier in Maastricht, waar we zoeken naar nieuwe manieren om de volgende generatie juristen op te leiden – en ondertussen ook nog toonaangevend onderzoek doen. Ik ben oprecht dankbaar voor de kans die ik hier heb gekregen en probeer elke dag opnieuw iets waardevols bij te dragen aan onze faculteit als docent, mentor, onderzoeker, collega of vriend.

Waarde van een mentor

Bij het maken van keuzes voor een volgende stap in mijn loopbaan, heb ik me altijd laten leiden door de mensen met wie ik zou gaan samenwerken. Het is heel verleidelijk om vooral naar onderwerpen of interesses te kijken, zoals je doet bij het kiezen van een scriptie. Maar als je niet in de juiste omgeving zit, met de juiste mensen om je heen, dan komt zelfs het interessantste onderwerp niet tot zijn recht. Tenzij je een briljant genie bent, kan niemand vernieuwend onderzoek doen in volledige afzondering. Het zijn de mensen om ons heen die ons inspireren en aanzetten om anders te denken.

Als het gaat om mensen, dan zijn mentoren in het bijzonder van groot belang. Mijn wiskundeleraar op de basisschool wist als geen ander mijn nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Op de middelbare school was het mijn leraar Latijn die me liet zien dat niet alles wat je leert een direct doel in je carrière hoeft te hebben. Tijdens mijn bachelor was het mijn scriptiebegeleider die me voor het eerst in aanraking bracht met onderzoek en me liet ontdekken wat ik juist níét wilde onderzoeken. Tijdens mijn master was het mijn begeleider die me aanmoedigde om verder te kijken dan alleen de informatica, en me leerde me te richten op de inhoud in plaats van op het aantal publicaties. Vandaag de dag zijn het mijn nauwe samenwerkingspartners, hier én in het buitenland.

Een stukje advies

Afgelopen zomer werd ik op indringende wijze herinnerd aan het feit dat een academische carrière zich, net zomin als het leven zelf, eigenlijk niet laat plannen. Na een lange en zware ziekte verloor ik mijn beste vriend, Connor. Hij was net dertig jaar oud. Hij had zoveel dromen en verwachtingen, en een talent zoals je dat zelden ziet. Hij was de meest briljante schrijver die ik kende – veel beter dan ik ooit zal zijn. Met dat talent reisde hij vanaf zijn achttiende drie jaar de wereld rond als schrijver voor Bruce Springsteen. Ooit wilde hij promoveren, en misschien zelfs de politiek in. Maar de omstandigheden waren nooit goed genoeg om dat waar te maken.

Daarom heb ik eigenlijk maar één advies: zoek iets waar je in gelooft, en wees mild voor jezelf als het anders loopt dan je hoopte, want dat gebeurt namelijk vaak. En vergeet niet om ook plezier te maken onderweg. Het leven is te kort om dat niet te doen.