Het centrale thema in het proefschrift is dat vaatstijfheid een belangrijke risicofactor is bij de ontwikkeling van hart- en vaatziekten en bijdraagt aan de sterfte als gevolg van deze ziekten. Spronck heeft technieken ontwikkeld om vaatstijfheid te meten onafhankelijk van de bloeddruk. Zo heeft hij een verbetering van de cardio-ankle vascular index voorgesteld, een door een Japans bedrijf ontwikkelde stijfheidsindex. Deze index wordt op deze manier nog beter bruikbaar om de behandeling van vaatverstijving met medicijnen te monitoren.

De nieuwe methoden die hij heeft ontwikkeld bieden nog een tweede valorisatiemogelijkheid. Spronck heeft namelijk een prototype ontworpen voor een opstelling om vaten te bestuderen onder omstandigheden zoals in het menselijk lichaam. Een dergelijke opstelling is onmisbaar bij fundamenteel onderzoek naar de oorzaken van vaatverstijving. Het prototype wordt verder ontwikkeld door Sproncks begeleiders Reesink en Delhaas, en kan potentieel op de lange termijn commercieel aangeboden worden. Reesink is als kernlid aangesloten bij een door Medtronic geleid industrieel consortium in het kader van het EU Horizon 2020 programma, dat werkt aan een nieuwe techniek om niet-invasief met behulp van laserlicht vaatstijfheid te meten. Bij het valideren van deze techniek kan Sproncks opstelling een belangrijke rol spelen.

Sproncks proefschrift bestaat uit tien artikelen die zijn gepubliceerd in vooraanstaande wetenschappelijke tijdschriften. Eens te meer bewijst dit dat degelijk onderzoek en brede toepassingen van onderzoek zeer goed samengaan, aldus de jury.

Bart Spronck ontving een prijs van € 3.000, verstrekt door de UM en het Universiteitsfonds Limburg/SWOL, en een kunstwerk.

Bart Spronck stuurde vanuit Australië de volgende reactie:
“Ik ben vereerd! Mijn dank gaat beslist ook uit naar mijn promotiecommissie; zonder dr. Megens, dr. Reesink en prof. Delhaas zou er niet veel te valoriseren zijn...

Ik heb vanaf het begin geprobeerd mijn onderzoek toepasbaar te houden en heb methoden ontwikkeld die direct toegepast kunnen worden bij metingen aan de patiënt. Heel belangrijk is dat dankzij deze methoden de bepaling van vaatstijfheid minder verstoord wordt door de bloeddruk van de patiënt.

Ook heb ik me beziggehouden met het begrijpen van vaatstijfheidsveranderingen. Daarvoor moest ik allereerst het mechanische gedrag van vaten onder een bekende, realistische mechanische belasting kunnen bepalen. Ik heb daarvoor een techniek ontwikkeld waarmee bloedvaten kunnen worden bestudeerd in een meetopstelling die een pulserende (bloed)druk nabootst. Bij het ontwerpen van een prototype van deze meetopstelling is de hulp van mijn vader onmisbaar geweest. Onder het motto ‘alles voor de wetenschap’ hebben hij en ik de eetkamertafel bij hem thuis in beslag genomen en moest het avondeten een aantal weken maar ergens anders genuttigd worden.

Op dit moment ben ik nog steeds op afstand betrokken bij de doorontwikkeling van deze opstelling aan de afdeling Biomedische Technologie van de UM. Omdat verschillende bedrijven hebben bijgedragen of zullen bijdragen, konden wij voor deze doorontwikkeling een Toegepaste en Technische Wetenschappen (TTW)-aanvraag indienen bij de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). De toegekende valorisatieprijs is een enorme stimulans om door te gaan met deze ontwikkeling.

Momenteel doe ik aan Macquarie University in Sydney onderzoek naar het verband tussen vaatstijfheidsmetingen en de hartfrequentie tijdens zulke metingen. In juli vertrek ik naar de Verenigde Staten (Yale University), om me daar meer te verdiepen in de onderliggende processen van vaatverstijving en hun invloed op de componenten waaruit de vaatwand is opgebouwd.

Ten slotte wil ik alle onderzoekers aanzetten tot het nadenken over de toepasbaarheid en valorisatie van hun onderzoek. Schrijf je valorisatieparagraaf aan het begin, niet aan het einde van je promotieonderzoek!”