In Memoriam Frans van Wijmen
Vorige week bereikte ons het droevige bericht dat professor Frans van Wijmen, emeritus hoogleraar gezondheidsrecht, op 18 november op 78-jarige leeftijd is overleden.
Frans van Wijmen was van 1981 tot 2006 hoogleraar gezondheidsrecht en verbonden aan de toenmalige Faculteit Gezondheidswetenschappen en de Faculteit der Rechtsgeleerdheid. Hij was ook bestuurlijk adviseur van het Academisch Ziekenhuis Maastricht.
Frans is van grote waarde geweest voor de ontwikkeling van het gezondheidsrecht en heeft een belangrijke bijlage geleverd aan de rechten van de patiënt en de wetgeving over de kwaliteit van zorg.
Een van de hoogtepunten in zijn professionele leven was het Wereldcongres voor Gezondheidsrecht dat in 2002 in Maastricht werd gehouden. Dat wist hij voor de eerste keer naar Nederland te halen.
Twee jaar gelden ontving hij als erkenning voor zijn grote verdiensten voor het gezondheidsrecht de Roscam Abbingpenning.
Frans was voor velen een groot inspirator en verbinder. Hij was ook een eminent spreker.
Naast zijn werk als hoogleraar gezondheidsrecht vervulde hij ook vele bestuurlijke functies. Zo was hij lid van de raad van toezicht van onder ander het VieCurie ziekenhuis in Venlo en de Mosea zorggroep in Maastricht, plaatsvervangend voorzitter van het tuchtcollege gezondheidszorg te Eindhoven en voorzitter van vele klachtencommissies. Bij de Faculteit der Rechtsgeleerdheid vervulde hij na zijn emeritaat gedurende een reeks van jaren de belangrijke rol van voorzitter van de Faculteitsraad.
Ook op andere terreinen bleef Frans na zijn emeritaat actief. Zo was hij onder andere voorzitter van het Buurtnetwerk Sint Pieter. Ook zette hij zich in om, in het kader van de Wet kwaliteit, klachten en geschillen zorg, te komen tot een provinciale geschillencommissie. Frans was een familiemens, genoot van het leven, hield van etsen, goed eten, gedichten schrijven en muziek. Als dichter publiceerde hij onder andere de bundel ‘Tien sonnetten over de geneeskundige behandelingsovereenkomst’.
In een interview met de Volkskrant in 2003 sprak hij over de angst voor de dood: “Uit mijn jeugd herinner ik me iets van de doodsangst bij de watersnoodramp in Zeeland. In mijn slaapkamer in Breda zag ik de vloedgolven over me heen komen. (…) Dat soort vrees ebt weg als je ouder wordt, carrière maakt, kinderen krijgt. Zij komt terug als je die periode achter de rug hebt. Sinds mijn vijftigste denk ik vaker: hoeveel tijd heb ik nog?”
Wij wensen zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte met het dragen van dit grote verlies.
Foto: Jean-Pierre Geusens
