De vrouw heeft vanuit het hominide type, 4 miljoen jaar geleden, de evolutie grotendeels bepaald via seksuele selectie. Zij koos de ornamenten van de man die haar en haar kroost de meeste garanties boden op overleving. Die ornamenten varieerden in de loop der tijden afhankelijk van de externe omstandigheden. Ze koos ook voor de vorm van het “gezin”, de relatie, of een andere samenlevingsvorm. Door veranderende economische omstandigheden werd de invloed van de vrouw  4500 jaar geleden onderbroken door een periode van androcratie (mannenmaatschappij) waarbij de man alle macht in handen nam. Tijdens die fase was de samenleving gericht op economische en technische vooruitgang. Het streven van de man en later van alle individuen was gericht op meer macht, meer bezit, meer consumptie en onmiddellijk genot. Een dergelijke samenleving wordt gekenmerkt door angst, individualisme, agressiviteit, ongeremde seksualiteit en een gebrek aan spiritualiteit en liefde. Een maatschappij vol tegenstellingen: extreme rijkdom versus massale armoede, uitbuiting van de aarde versus de circulaire economie, martelingen-verkrachtingen-misbruik (zeker van vrouwen) versus ethisch handelen.

De fase van de androcratie is echter nu voorbij haar hoogtepunt. De vrouw bepaalt opnieuw in toenemende mate de dynamiek van de relatie en de maatschappij. Richting de liefde in de relatie en de caritas binnen de maatschappij. Zij bezit de gave van het liefhebben, een voelbare realiteit die opnieuw moet worden gecultiveerd. Alleen vanuit het fundamenteel beleven van de liefdeselementen zoals respect, vertrouwen, gelijkwaardigheid, dankbaarheid zal het mogelijk zijn om de onderlinge verhouding van mensen om te buigen naar liefdevol samenleven, naar een oplossing van de extreme ongelijkheid en de armoede. Politieke leiders zijn niet in staat om dit doel te verwezenlijken vanuit hun “androcratie” mentaliteit, alleen de vrouw bezit de gave om van binnenuit, vanuit de kleine kring, het proces in de richting van beter mens worden te verwezenlijken.