Europa is enigszins vertrouwd met Indiase visies op vergankelijkheid, aftakeling en dood – idealiter gericht op serene aanvaarding. Onze beschaving verwierf echter minder inzicht in duizendjarige Chinese ideeën en praktijken terzake. China, de beschaving van het liefst voor de eeuwigheid in steen gebeitelde karakterschrift, wil zich optimaal beschermen tegen vergankelijkheid. Gelaten aanvaarding, ook door het Europese stoïcisme gepredikt, is in China allerminst aan de orde: het geschrevene genereert immers uit zichzelf levenskrachtige energieën die ’s mensen sterfelijkheid zo lang mogelijk buiten de voordeur houden. Zelfs de paradoxale verbranding van aan het hemelse pantheon gerichte papiergeld draagt bij aan een efficiënte verbreiding van de onsterfelijke energieën die in het schrift vervat zijn. De kernboodschap van het Chinese denken ligt in zijn uiteindelijke overbodigheid. In het niet-denken ontvouwt zich een stille, transformationele voortgang die de oerwanorde van lichaam, bewustzijn en maatschappij geleidelijk moet omvormen tot een spontane orde van diamanten onverzettelijkheid. Onvergankelijke oneindigheid lijkt ons, westerlingen, nauwelijks te bevatten. We bannen liever onze wezenlijke eindigheid uit, ten einde jachtig te leven in de illusie van dagelijkse onsterfelijkheid, in de aangeboren schijn van onmogelijkheid.