Nadat het maatschappelijk debat over euthanasie zich aanvankelijk voornamelijk op euthanasie bij wilsbekwame patiënten met een ongeneeslijke, lichamelijke ziekte had toegespitst, gaat het tegenwoordig steeds vaker over het onder strikte voorwaarden toestaan van euthanasie bij wilsonbekwame patiënten.

Veel vitale senioren stellen een schriftelijke euthanasieverklaring op omdat ze de controle willen houden over hun eigen leven en toekomst. Het krijgen van dementie roept de angst op van controleverlies, afhankelijkheid en verlies van identiteit. Die schriftelijke wilsverklaring vormt echter een probleem zodra iemand is gaan dementeren vanwege de cognitieve achteruitgang en de afname van beslissingsbevoegdheid. Daarnaast is 'ondraaglijk en uitzichtloos lijden', dat niet altijd het geval is bij dementie, in dat geval moeilijk vast te stellen, zeker in een gevorderd stadium.

Moet een arts vasthouden aan de door de betrokkene vaak ondertussen vergeten schriftelijke verklaring die getekend is voordat iemand ging dementeren, of afgaan op huidige voorkeuren van de betrokkene?