Trefwoorden: Akkoord van Parijs, bottom-up coördinatie, elektriciteitsprijzen, buitenlandse directe investeringen, zeldzame aardmetalen, beschikbaarheidsrisico, koolstofarme technologieën, kritieke strategieën rond minerale grondstoffen.

Het Akkoord van Parijs is het allereerste universele, wereldwijd bindende verdrag voor het beperken van klimaatverandering. In deze dissertatie wordt de noodzaak onderzocht om recent waargenomen problemen aan te pakken die ontstaan binnen de gedecentraliseerde opzet van het klimaatveranderingsbeleid: hoe grotere verschillen in elektriciteitsprijzen tussen landen de netto-instroom van BDI verminderen, ondanks beleidskeuzes van individuele regeringen om storingen op nationaal niveau te corrigeren; hoe een tunnelvisie op het klimaatveranderingsbeleid de afhankelijkheid van koolstofarme technologieën in de energiemix vergroot zonder dat rekening wordt gehouden met de gevolgen voor de minerale grondstoffen die voor de productie daarvan worden gebruikt; en hoe heterogene nationale strategieën rond minerale grondstoffen, die vaak concurrerende prioriteiten hebben, nadelig uitwerken op wereldwijde toeleveringsketens. In dit verband wordt gepleit voor driedimensionale coördinatie van bottom-up processen tot het beperken van klimaatverandering: binnen nationaal beleid, door afstemming van nationaal beleid tussen landen en sectoroverschrijdend beleid. Er wordt daarmee een meerlagig en polycentrisch bestuursmechanisme voorgesteld, met een pleidooi voor een integrale benadering van de overgang naar koolstofarme energie in plaats van een geïsoleerde focus op energiegerelateerde broeikasgasemissies.