Thuis voelen

“Al snel kwam ik tot de conclusie dat het thema diversiteit van essentieel belang is binnen de UM. Zaken als racisme, tolerantie, discriminatie, sexual harassment (seksueel grensoverschrijdend gedrag) en pestgedrag werden opgetekend en in kaart gebracht. Ook hielden we ons bezig met vraagstukken omtrent ouderschapsverlof, Work-Life-Balance en familievriendelijkheid. Thema’s die we op de agenda hebben gezet en vanuit diverse invalshoeken benaderden. We willen dat iedereen zich hier veilig en thuis voelt én dezelfde kansen krijgt om op basis van eigen vermogen en talent bij de UM te werken en studeren.  Het blijft uiteraard niet bij theorie, maar we trekken die thema’s ook door naar de praktijk. Onze genderneutrale toiletten zijn een mooi voorbeeld van een concrete actie. Men weet ons steeds beter te vinden. Op dit moment zijn we bij wel zo’n dertig projecten betrokken. We zijn als een spin in het web aanwezig.” 

Niet van vandaag op morgen

Constance weet ook dat het diversiteitsvraagstuk een kwestie van lange adem is: “Natuurlijk is lang niet iedereen blij met ons werk. Verandering wordt niet altijd met applaus begroet.     Vaak draait het heel simpel om het leren rekening houden met elkaars gevoelens en ons recht om over die gevoelens van anderen te reflecteren. In een complexe wereld als vandaag de dag vergt dat een permanent onderhoud. De UM neemt dat onderhoud met het oog op de steeds internationaal wordende toekomst zeer serieus. Het zou mooi zijn als mijn job over vijf jaar overbodig zou zijn. Heel eerlijk? Ik verwacht het niet.”

Inmiddels heb ik een leuke vriendin –Audessa uit Curaçao, die psychologie studeert – en heb ik mijn draai gevonden. Van onversneden racisme heb ik gelukkig nooit last gehad. Wel van blikken in mijn richting. Ik heb uiteindelijk geleerd hiermee om te gaan. Humor en relativering zijn altijd goede wapens. Maar dat betekent beslist niet dat je alles maar moet weglachen. Het is belangrijk te zeggen wat je op je hart hebt. Zeker als het gaat over diversiteit of racisme.”  Tegenwoordig praat hij op zijn eigen YouTube-Channel en Podcast over veel van de zaken waar hij in Maastricht mee te maken kreeg en de hordes die hij nam. “Ik vind het belangrijk dat ik mensen meeneem in mijn ervaringen. Die kunnen van nut zijn en ervoor zorgen dat de sociale interactie beter verloopt.”

Verbinden

Hillmann doet alles met volle overtuiging. Zo werd hij voorzitter van de ACMUS, de Afrikaanse-Caribische vereniging van Universiteit Maastricht, die ernaar streeft om een gemeenschap te creëren voor studenten met Afrikaanse of Caribische afkomst. “Onderling begrip creëren is van wezenlijk belang. Ook is het goed dat veel zwarte studenten – in deze overwegend witte stad – een plek hebben waar ze gehoord worden en veilig over hun struggles kunnen praten. Maar gezelligheid is ook belangrijk, het is een plek waar we de diversiteit vieren.”

Ook is Hillmann betrokken bij een taskforce die moet zorgen voor meer diversiteit in het medische curriculum. De medische wereld wordt nog steeds gedomineerd door ‘de witte blik’. “Vrijwel alles is gebaseerd op de klassieke witte mannelijke patiënt. Soms levert dat ronduit vreemde situaties op. Huidaandoeningen bijvoorbeeld zijn bij zwarte mensen heel anders te herkennen dan bij witte mensen. Diversiteit is geen theorie. De wereld verandert. Zaken zijn niet langer zwart of wit, maar meerkleurig. Dat is iets waar we in de praktijk mee moeten leren leven. Een uitdaging. Maar wel een mooie, eentje die de moeite loont. Ik blijf me hiervoor inzetten.”