Verstedelijking kan langzamerhand beschouwd worden als een landschappelijk en geografisch fenomeen. 
Het is een nieuw stadium van ontwikkeling: de stedelijke landschappen die zich tot ware tapijtmetropolen aaneengesloten hebben. In deze reusachtige artefacten wordt bebouwing afgewisseld met intensieve landbouwgebieden, vliegvelden, industrieterreinen, dag-bouwmijnen, natuurgebieden, vrijetijdsgebieden en havens en aan elkaar geregen door allerlei soorten infrastructuur. 

Deze dominante verstedelijking is een van de kenmerken van het Antropoceen, een nieuw uitgeroepen geologisch tijdvak, waarin de mens merkbaar en meetbaar invloed heeft op mondiale processen. Wat de implicaties zijn voor ontwerp, planning en beleid is onderwerp van de lezing.

Deze lezing is georganiseerd i.s.m. TOPOS Architectuurcentrum Maastricht