Red de babyvisjes

Sinds een paar jaar mogen vissers hun bijvangst, die ondermaats of buiten het quota is, niet meer terug in zee gooien. Deze EU-maatregel roept heftige reacties op. Dierenbeschermers betreuren het dat babyvisjes geen kans krijgen om verder te groeien en zich voort te planten. Vissers zijn boos, want hun schepen zijn niet ingericht voor het meenemen van die extra, ongewenste vracht. Door deze zogenaamde aanlandplicht worden ze gedwongen om selectiever te vissen, maar ook dat heeft zijn beperkingen en grenzen. Bovendien is niet duidelijk wat met de bijvangst gebeurd. Soms worden partijen gewoon vernietigd bij gebrek aan een goede bestemming.

Meer vis eten

Samen met studenten van het University College Venlo heeft Rao uitgezocht of bijvangst een interessant product zou zijn voor bijvoorbeeld voedselbanken. Uit het onderzoek blijkt inderdaad dat ontvangers van voedselpakketten graag meer vis zouden willen eten. Vanwege de voedingswaarde, voor de afwisseling of uit religieuze motieven. Maar dan moet deze vis, net als andere voedseldonaties, wél veilig, gebruiksklaar en consumentvriendelijk aangeleverd worden.

Haken en ogen

Het lijkt een aantrekkelijk idee om ongewenste bijvangst aan de voedselbank te doneren. In de praktijk blijken er echter nogal wat haken en ogen aan te zitten. Het transporteren en bewaren moet gebeuren volgens bepaalde vereisten, denk aan koeling. Bovendien moet de bijvangst klaar gemaakt worden voor consumptie. Wie organiseert en betaalt dat allemaal? En hoe wordt de kwaliteit gewaarborgd? Incidenteel zijn er sympathieke initiatieven, bijvoorbeeld door Rotterdamse vissers die als kerstactie zelf hun bijvangst klaarmaken en bakken voor dak- en thuislozen. Maar om bijvangst op grote schaal te gaan doneren zal er nog het één en ander uitgezocht en geregeld moeten worden.